در سال ۱۳۴۸ بازنگری و تهیه "برنامه بلند مدت حمل و نقل ریلی تهران"به یک مشاورصاحب نام بین المللی که طرح اولیه مترو تهران را بیش از ۳۶ سال قبل از آن تهیه کرده بود سپرده شد تا با استفاده از مدل روزآمد شبیه سازترافیک تهران، شبکه ریلی مورد نیاز آینده شهر تهران را طراحی نماید. در وهله اول انتظار می رفت با توجه به افزایش جمعیت و توسعه شهری در محله های تازه ساز، همچنین تقاضای مشهود سفر در برخی محورها ومعابر شهری، خطوط مترو شهری بیشتری از سوی مشاور در این محورها پیشنهاد گردد. برخلاف انتظار اما، ازمیان یازده سناریوی شبکه پیشنهادی که در چهار گروه اصلی طبقه بندی شده بود، سناریوی شبکه ای که دارای بیشترین "اتصالات منطقه ای" ( و نه شهری) بود واجد بیشترین امتیاز گردید. اهمیت این موضوع زمانی اشکار می گردد که توجه کنیم طبق شرح خدمات پروژه، محدوده مورد مطالعه مشاور صرفا شهر تهران بوده و وظیفه ای نسبت به حمل و نقل منطقه ی شهری یا تهران بزرگ متوجه مشاور نبوده است. به عبارت دیگر احداث خطوط ریلی مجموعه شهری تهران بیشتر در جهت پاسخگویی به نیاز شهر تهران بوده تا شهرها و سکونتگاه های اقماری.