در این تحقیق، حذف یون کروم از محلول آبی با استفاده از دو نوع جاذب متفاوت کربن فعال و نانولوله های کربنی مورد بررسی قرار گرفته و نتایج با یکدیگر مقایسه گردیدند. همچنین از منابع آبی متفاوتی در دشت جوین نمونه برداری شده و میزان کروم این آب ها اندازه گیری گردید. این مقادیر با  استاندارد کروم در آب که ۰/۰۵ میلی گرم بر لیتر می باشد مقایسه شد. 
متغیر های اثرگذار بر فرایند جذب توسط این جاذب ها از قبیل زمان تماس، دما، غلظت ابتدایی محلول کروم، میزان جاذب و pH و تاثیر هریک از آن ها بر فرایند جذب مورد مطالعه قرار گرفت. بررسی میزان جذب توسط کربن فعال، بیشترین میزان جذب در مدت زمان ۳ ساعت و با استفاده از ۰/۳ گرم از جاذب ۳۵ میلی گرم بر گرم جاذب و در مورد نانولوله کربنی در زمان ۳۰ ساعت و ۰/۱۵ گرم جاذب ۲۴ گرم بر گرم جاذب بوده است. همچنین ایزوترم های جذب در مورد کربن فعال( لانگمویر و فرندلیچ) بررسی شد و نشان داد که جذب توسط کربن فعال حدودا از این دو ایزوترم تبعیت می کند. به منظور تعیین گروه های عاملی در جاذب ها نیز تست بوهم انجام شد و گروه های عامل در دو جاذب فوق مشخص و مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج حاکی از این بود که در نانولوله کربنی افزایش جذب به ترتیب گروه های بازی، کربوکسیلیکی، لاکتونی، فنولی؛ و در کربن فعال، گروه های کربوکسیلیکی، فنولی، لاکتونی، و بازی است.