فاطمه زند - کارشناس ارشد مترجمی زبان انگلیسی، مربی مترجمی زبان انگلیسی، هیات علمی دانشگاه حضرت نرجس (س)
زینب شیخ حسینی - دکتری تخصصی زبان و ادبیات فارسی، استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه حضرت نرجس (س)
فاطمه زهرا نظری رباطی - کارشناس ارشد مترجمی زبان انگلیسی، مربی مترجمی زبان انگلیسی، دانشگاه حضرت نرجس (س)

پشتیبانی از فرهنگ بومی به شکل­های گوناگونی در ادبیات معاصر رواج­ یافته و سبب گسترش گونه ادبی جدیدی به نام ادبیات پسااستعماری در جهان شده­ است. تغییر در زبان استعمارگر و تصاحب آن به منظور معرفی فرهنگ و زبان مستعمره، از ویژگی­های نوشتار پسا­استعماری است که نویسندگان مهاجر در مسیر نگارش تجارب خود در دنیای مهاجرت و انتقال فرهنگ بومی از آن بهره می برند. پژوهش حاضر با استفاده از شیوه توصیفی-تحلیلی در پی تبیین راه کارهای تصاحب زبانی بر ­اساس نظریه کاچرو (Kachru, ۱۹۸۳) و اشکرافت و همکاران (Ashcroft et al, ۱۹۸۹; Ashcroft et al, ۲۰۰۲) در مجموعه داستانی «Laughing without Accent» به قلم جزایری دوما (Duma, ۲۰۰۹) و ترجمه آن، «خنده لهجه نداره» به قلم نفیسه معتکف (Motakef, ۲۰۱۳) است. در این راستا، برآنیم تا به این پرسش ها پاسخ­ دهیم که آیا متن انگلیسی این داستان ها، قابلیت نقد پسااستعماری بر­اساس نظریه تصاحب زبانی را دارد؟ نویسنده از چه شیوه هایی برای تصاحب زبانی و خلق اثری پسااستعماری بهره ­برده­است؟ آیا تصاحب زبانی به ترجمه فارسی اثر نیز وارد ­شده است؟ بر پایه یافته های به­ دست­ آمده جزایری دوما (همان) در متن انگلیسی داستان ها از راه کارهای تصاحب زبانی برای تغییر در زبان انگلیسی بهره گرفته و متنی پسا­استعماری تولید ­نموده­ است. در ترجمه متن از میان راه کارهای تصاحب زبانی فقط راه­کارهای توضیح و تداخل زبانی باقی­ مانده­ اند و دیگر راه کارها در مسیر ترجمه از بین می روند و منتقل نمی شوند. همچنین هنگام بررسی داده­ها مشخص ­شد که انتقال این راه کارها به ترجمه، سبب ورود بعضی از عناصر فرهنگی و زبانی انگلیسی به متن فارسی شده ­اند. 

تصاحب زبانی, نقد پسا استعماری, مطالعات ترجمه, متن دورگه, خنده لهجه نداره