مریم محمود قیه بلاغی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات عربی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد،
حسن ناظری - ا.د فی قسم اللغه العربیه و آدابها، جامعه فردوسی مشهد، ایران

ان السخریه طریقه یعاببها عن حقائق المجتمع المره والمحزنه، حیث یستخدمه الشاعر نیلا من خصومه.فیاخذه سیفا حادا یضرب به الاعداء و یهجم علی من یقصده بنوع من الفطانه والحصافه. فتعتب السخریهمرآه لتصویر ما یوجد فی حیاه الشاعرومجتمعه وجوانبه من الحقائق التی لا یمکن او من الصعب تبیینها مباشراو صراحه، فیتمسک بالسخریه و یکشف عن هذه الامور. یهدف هذا البحث الی دراسه السخریه فیالقصیده المختاره ومعالجه الباعث الجوهری لاستخد امها، و الهدف المنشود من هذا الاستعمال وانواعالاسالیب الساخره المستخدمه فیها.اما ما یستدعی ضروره انجاز هذا البحث، هو عدم وجود ای بحث قدعالج تلیات السخریه لا فی قصیده «الملحمه النونیه» للشاعر القرضاوی او فی شعره علی الاطلاق،لحد الآن.و البحث ینتهج الی المنهج الوصفی التحلیلی. تدل نتائج البحث علی ان الح افز الرئیس لاستخدامالسخریه، هو مظالم الحکومه و الجو المتوتر و قمعیه الثائرین و التشدد علیهم، و یتصدی الشاعر للکشفعن حقده لحکم الوقت و السلطات الظالمه الموجوده و تصویر حقیقه ذاتهم، دنائتهم فی التصرفات و شدهتنکیلهم و تعذیبهم السجناء و قد ظهرت السخریه فی سبعه اسالیب خلال هذه القصیده.

السخریه،الظلم، یوسف القرضاوی، المحلمه النونیه