فاطمه شریف زاده - دانشجو ی کارشناسی ارشد رشته زبان و ادبیات عربی دانشگاه فردوسی مشهد، ایران
احمدرضا حیدریان شهری - دانشیار گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه فردوسی مشهد

از دیرباز تا کنون، آموزش در مدارس و دانشگاه های ایران بر اساس رابطه یکطرفه معلمو دانش آموز شکل گرفته و دانش آموزان تنها دریافت کننده مطالب معلم هستند در حال یکهناکارآمدی این رویکرد سال هاست در دنیا روشن شده و کشورهای پیشرفته به سویرویکردهای دانش آموزمحور رفته اند. تدریس زبان عربی نیز بعنوان یکی از مواد درسی درمدارس ایران همیشه با تکیه بر روش های سنت همچون روش مستقیم،روش دستور–ترجمه، روش خاموش و... صورت می پذیرد،ازاین رو هیچگاه عناصری که امروزه در رو شهای نوین وجود دارند ازقبیل برانگیختن واکنش های ذهن مدرس و زبان آموز به هنگامآموزش زبان عربی،عناصرمختلف یادگیری،ویژگ ی های طرفین،سخن و موقعیت گفتگو،روند پیشرفت درسی و کسب اطلاعات توسط زبان آموز و...موردتوجه صاحب نظراناین حوزه قرار نگرفته است.در این مقاله درصددیم با استفاده از روش توصیفی-تحلیلیروش های سنتی تدریس عرب ی را مورد نقد و بررسی قرارداده و معایب استفاده از آن درمدارس را بیان کنیم. طبق یافته های این پژوهش، استفاده از روش های سنتی در تدریسزبان عربی باعث می شود یادگیری در پایین ترین سطح خود که به خاطر سپردن و حفظ کردناست باقی بماند و دانش آموز هیچگاه قادر به استفاده از آموخته های خود نباشد و تنها بهحفظ مفاهیم تئوری بسنده کند.

زبان عربی،آموزش عربی، تدریس سنتی،روش تدریس GTM