سعید زاهدی - گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
امید صفری - گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
حمیدرضا احمدنیای مطلق - گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
مهرداد سرخیل - گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
بهزاد محمدی - گروه دامپزشکی، واحد گناباد، دانشگاه آزاد اسلامی، گناباد، ایران

در حال حاضر، بسیاری از مزارع پرورش ماهیان سردابی در کشور، از آب برگشتی جهت تولید ماهی استفاده می نمایند ولی اثرات استفاده از آب برگشتی بر کیفیت گوشت بخوبی مشخص نیست. هدف از این مطالعه، مقایسه کیفیت عضله ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) پرورش یافته در دو سیستم (سامانه) باز و بازگردشی نسبی است. به این منظور، قزل آلای جوان با تراکم نگهداری ۲۰ کیلوگرم بر متر مکعب و تراکم بارگذاری ۱ لیتر بر دقیقه به ازای هر کیلوگرم ماهی در دو سامانه باز (۱۰۰% آب تازه ورودی) و بازگردشی نسبی طراحی شده (با کاهش ۸۰% آب تازه ورودی و جایگزینی آن با آب برگشتی همان استخرها) به مدت ۴۵ روز مورد مطالعه قرار گرفت. ۴ مرتبه بازگردش آب، به ترتیب، موجب افزایش ۶/۷ و ۶/۵ برابری مقادیر آمونیاک کل و فسفر کل آب در مقایسه با تیمار باز گردید. پروتئین خام، چربی خام، pH و درصد رطوبت لاشه بین دو تیمار اختلاف معنی داری را نشان داد. در مقابل، هیچ اختلاف معنی داری در ظرفیت نگهداری آب، افت طی پخت، آنالیز بافت (سختی، به هم پیوستگی، انعطاف پذیری، چسبندگی، فنریت، صمغی بودن و قابلیت جویدن) و نیز شاخص های رنگی L*، a* و b* بین دو تیمار مشاهده نشد. نتایج این مطالعه نشان می دهد که برگشت آب به میزانی مشابه پروتکل طراحی شده در این مطالعه، تغییرات خیلی محسوسی بر بسیاری از فاکتورهای کیفی مطالعه شده در عضله ندارد.

قزل آلای رنگین کمان, سامانه باز, سامانه بازگردشی نسبی, کیفیت لاشه, آنالیز بافت