جواد صادقی

ملتی در آینده موفق، پیروز و سربلند خواهد بود که به نیازهای جسمی و روانی کودکان خود توجه بیشتری داشته باشند (ضرابی شیرآباد، ۱۳۹۵). کودکان شهروندانی هستند که در سکوت به زندگی در شهر می پردازند. شهرها و فضاهای شهری می توانند مکانهایی مثبت یا منفی برای زندگی کودکان باشند. در زمینه ارتباط شهر با کودک، نظریات فراوانی وجود دارد که معتبرترین آن ها «شهر دوستدار کودک» است که برای اولین بار در دهه ۹۰ توسط یونیسف ارائه شده است. شهر دوستدار کودک دلالت بر وجود وضعیت، امکانات، ویژگی ها و ظرفیت هایی در یک برنامه یا محیط دارد که بر مبنای حقوق، نیازهای عام و خاص، ویژگی ها، علایق و فراهم کردن امنیت کافی برای کودکان طراحی شده اند؛ از این رو وقتی از شهر دوستدار کودک سخن گفته می شود، اغلب منظور شهری است که چنین امکانات و ویژگی هایی برای زیست کودکان دارد. امکاناتی نظیر پارک ها و اماکنی برای بازی کودکان با امنیت کافی، وسایل بازی متناسب با مراحل رشد کودکان، محل های عبور و مرور امن در خیابان، مبلمان شهری مناسب، دسترسی راحت به فضاهای آموزشی رسمی و فوق برنامه، دسترسی به امکانات ورزشی مناسب و وجود مراکز ارائه خدمات به کودکان دارای نیازهای ویژه و توانایی های متفاوت از جمله شاخصه های شهر دوستدار کودک است.