علی کمک پناه - عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس و مدیر گروه ژئوتکنیک موسسه بین المل
بهمن نیرومند - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه تربیت مدرس

با توجه به گستردگی انواع زمین لغزه ها، روشهای مختلفی برای پایدار کردن آنها وجود دارد که در اکثر موارد ترکیب آنها جواب خوبی می دهد. پایدارکردن شیبهای طبیعی به وسیله ژئوتکستایل نیز یکی از روشهایی استکه در بعضی از زمین لغزه ها می تواند کاربرد داشته باشد. این مقاله به تشریح دو روش می پردازد که هر این روشها درکنترل زمین لغزه های کوچک و شیبهایی که از مصالح رسی یا شیلهای یکنواخت تشکیل شده اند و گسیختگی آنها به صورت لغزه های دورانی است موفق هستند. روش اول اوسط کرنر در سال 1984 توسعه یافته است. این روش از ژئوتکستایل به عنوان یک پوسته کششی در سطح شیب و از میل مهارها، برای دوختن لایه های لغزنده خاک به سطح زیرین استفاده می کند در روش دو که این مقاله پیشنهاد شده است با مقید کردن پنجه و بارگذاری روی آن و ساتفاده از روشها یحفاری و زهکشی سطوح، پایداری شیب نامعین میشود. در این روش ژئوتکستایل به عنوان یک جسم زهکش کننده و با مقاومت کششی بالا به کار رفته است و از آن برای ارتقاء ظرفیت باربری پی ها، ایجاد خاکریزهای با ارتفاع زیاد و شیبهای متمایل به قائم، ظرفیت باربری پی ها، ایجاد خاکریزهای با ارتفاع زیاد، و شیبهای متمایل به قائم، زهعکشی آب پشت دیوار و امکان استفاده حداکثر از نیروی میل مهارها استفاده شده است. در این روش از بلوکهای مهاری و کابلهای مهاری در ایجاد خاکریزها استفاده شده است. برای روش پیشنهادی یک برنامه کامپیوتری تهیه شده است که تحلیل پایداری شیب در حالت های شیب طبیعی، شیب همراه خاکریز در پنجه ، خاکریز و خاکریز مسلح شده به وسیله ژئوتکستایل را امکان پذیر و ضریب اطمینان می نیمم را در هر حالت ارائه می دهد.