حسن فرهادی - دانشجوی کارشناسی ارشدگروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد
مجید عزیزی - استادگروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد
سیدحسین نعمتی - استادیارگروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد

مرحله جوانه زنی گیاهان یکی از مراحل مهم در طول دوره رشد آنها میباشد که اغلب تحت تاثیر تنشهای محیطی به ویژه شوری و خشکی قرار میگیرد. به منظور بررسی اثر تنشهای شوری و خشکی دو آزمایش جداگانه به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار بر روی بذر تودههای بومی شنبلیله آمل، تبریز، ساری و مشهد در آزمایشگاه تحصیلات تکمیلی گروه علوم باغبانی دانشگاه فردوسی مشهد در سال 1393 اجرا شد. تیمارهای شوری به ترتیب (صفر، 60، 120 و 180 میلی مولار نمک کلرید سدیم) و تیمارهای خشکی (شاهد، -3، -6 و -9 بار پلی اتیلن گلایکول (6000 بودند. نتایج نشان داد که با افزایش سطوح شوری و منفی تر شدن پتانسیل اسمزی درصد و سرعت جوانهزنی، طول ریشه چه، طول ساقه چه و وزن خشک گیاهچه به طور معنی داری (3 0/01) در کلیه ی تودههای مورد بررسی نسبت به شاهد کاهش یافت. میزان کاهش این صفات در تنش شوری نسبت به تنش خشکی بیشتر بود که نشان دهنده حساسیت بیشتر تودههای شنبلیله به تنش شوری نسبت به تنش خشکی است. بین تودهها، تودههای مشهد و آمل متحملترین و تودههای تبریز و ساری حساسترین تودهها به شوری و خشکی بودند. بر اساس نتایج پژوهش حاضر، به نظر می رسد بتوان از تودههای مشهد و آمل برای اصلاح توده هایی با پتانسیل عملکرد زیاد در مناطق شور و خشک استفاده کرد.

پلی اتیلن گلایکول، تنشهای محیطی، توده بذر، کلرید سدیم