داود رفیعی - دانشجوی مقطع دکتری دانشگاه قم

امروزه مطالعات بینامتنی در نقد آثار ادبی و هنری جایگاه ویژه ای یافته است. نقد بینامتنی که از دهه1960 میلادی به طورجدی مطرح شد، در ده ه های اخیر توسط نظریهپردازانی چون ژرار ژنت ساختاری منسجمتر به خود گرفته است و بدینسان سهم ویژهای را در مطالعات نقد ادبی به خود اختصاص داده است.در این نوشته، مناسبات بینامتنی، با در نظر داشتن نظریه ترامتنیت ژنت، میان شهریارنامه، سروده شاعری گمنام (و یا شاید مختاری غزنوی) و شاهنامه حکیم فردوسی، به روش توصیفی مطرح شده و مورد بحث قرار گرفته است.

بینامتنیت، بیش متنیت، ژرار ژنت، شهریارنامه، شاهنامه