تاثیر تاخیر کاشت بر ویژگی های زراعی مواد ژنتیکی بدست آمده از ‭Helianthus annuus X Helianthus tuberosus ‬آفتابگردان و گزینش برای تحمل به سرمای آخر فصل

در سال ‮‭1385‬ باهدف ایجاد تنوع مطلوب از نظر ویژگی های مطلوب زراعی مانند ایستایی ساقه، سطح و دوام برگ مناسب و تحمل به سرما و بیماری های محدود کننده آفتابگردان، تلاقی رقم پروگرس آفتابگردان‭( H .annuus ) ‬با سیب زمینی ترشی ‭(H.tuberosus ) ‬انجام شد و لاین های حاصل از آنها به مدت دو سال کشت شدند. در سال ‮‭1390‬ تعداد ‮‭36‬ ترکیب جدید آفتابگردان در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی در سه تکرار مورد بررسی قرار گرفتند. زمان کشت بعد از برداشت گندم به عنوان کشت دوم در نظر گرفته شد تا امکان برخورد دوره رشد لاینها به دمای پایین فصل فراهم شود. تجزیه واریانس بر کلیه صفات مورد بررسی نشان دادند که اثر لاین ها برکلیه صفات مورد بررسی به جز ارتفاع گیاه در مرحله آغازین نمو زایشی معنی دار بود. با توجه به نتایج بدست آمده، استفاده از ارقام با طول دوره نمو زایشی طولانی و لی با روز تا ستاره ای شدن یا روز تا گلدهی سریع تر سبب دستیابی به عملکرد دانه بالاتر می شود. افزایش درصد چند شاخه ای سبب توسعه رشد رویشی و وزن خشک گیاه می شود، اما این افزایش، الزاما سبب دستیابی به عملکردبالا نمی شود. مقایسه لاین های دیر رس نشان داد که همبستگی منفی بین مراحل نموی با عملکرد دانه وجود داشت. بنابراین مکانیسم فرار یکی از مهمترین روش ها برای دستیابی به عملکرد دانه بالا محسوب می شود. لاین ها با درصد بالای چند شاخه ای مراحل نموی طولانی تری داشتند و در نتیجه دانه کمتری را تولید کردند. بنابراین به نظر می رسد در این گروه از لاین ها برای تحمل به سرما،صفاتی مانند قطر طبق زیاد، کاهش قطر پوکی وسط طبق، تعداد بالای دانه در طبق مناسب می باشد. با توجه به نتایج بدست آمده به ترتیب لاینها ی ،‮‭25‬ ،5 ،2 ،3 ،‮‭20‬ ،4 ،‮‭12‬ ،‮‭18‬ ،‮‭22 35‬ و ‮‭29‬ از عملکرد دانه بیشتری نسبت به سایرین برخوردار بودند که تنها شماره ‮‭20‬ دیررس بود.