بررسی اثر بخشی رسانه های اجتماعی بر کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به دیابت

سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 249

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

AVAN01_112

تاریخ نمایه سازی: 5 بهمن 1399

چکیده مقاله:

سابقه و هدف: بیماری دیابت و عوارض آن یکی از چالش های بزرگ قرن 21 است که هزینه های زیادی را به بیماران و جامعه وارد کرده است. شواهد نشان میدهد که رسانه ها و اپلیکیشن ها، به افزایش دانش بیمار در مورد بیماری خود و عوارض ناشی از آن و خود مراقبتی کمک میکند که در این مطالعه به تعیین اثر بخشی رسانه های اجتماعی بر سبک زندگی افراد دیابتی پرداخته شده است.روش جستجو: این مطالعه به صورت مروری بر مقالات موجود در پایگاه های اطلاعاتی فارسی و انگلیسی شاملSID،PUBMED ،Embase، scopus انجام شد. مقالات با کلیدواژه های life style (سبک زندگی)، diabete (دیابت) و social media (رسانه های اجتماعی) که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند تا سال 2020 مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: بر اساس17 مقاله ی جمع آوری شده که بر روی افراد بالای 18 سال انجام شده، رسانه های اجتماعی به عنوان ابزاری کم هزینه و در دسترس در مقایسه با ویزیت های حضوری و روش های سنتی برای بهبود برنامه های خود مراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت عنوان شده است. بازدید از سایت های مخصوص دیابت در رسانه های اجتماعی با ارتقا رفتار های بهداشتی وهمچنین با بهبود سبک زندگی از جمله: اصلاح رژیم غذایی، کاهش وزن، ورزش، کنترل به موقع قند خون، استفاده منظم از انسولین و مراقبت از پا، ارتباط مستقیمی نشان داده است. نتایج حاکی از این است که استفاده از رسانه های اجتماعی باعث افزایش مشارکت و رضایتمندی بیماران دیابتی در مسیر مداخلات ارتقا دهنده ی سلامت شده و به آن ها کمک می کند تا در روند درمانی و مراقبتی خود نقش موثرتری ایفا کنند.نتیجه گیری: با توجه به مطالعات صورت گرفته، رسانه های اجتماعی سبب بهبود مدیریت سبک زندگی، بهبود خودمراقبتی و افزایش مشارکت در بیماران دیابتی می شود . با توجه به شیوع بالای بیماری دیابت، این پژوهش و پژوهش های آینده میتواند تاثیر به سزایی بر بهبود کیفیت زندگی بیماران دیابتی داشته باشد.

کلیدواژه ها:

نویسندگان

مریم ابراهیمی بسابی

دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پرستاری و مامایی

مهرنوش پرتوی راد

دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پرستاری و مامایی