اثر بخشی طرحواره درمانی درکاهش میزان ناامیدی بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی

هدف از این تحقیق اثر بخشی طرحواره درمانی درکاهش میزان ناامیدی زنان مبتلا به شخصیت مرزی بود. روش این پژوهش نیمه آزمابشی و با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری است جامعه آماری را تمامی زنان جوان زیر پوشش کمیته امداد شهرستان کنگاور تشکیل می دهد. روش نمونه گیری تصادفی ساده می باشد.تا تمامی نمونه آماری از شانس یکسانی برخوردار باشند. به منظور مشخص نمودن نمونه آماری ۵۰ نفر با اختلال مرزی انتخاب شده و ۲۵ نفر گروه گواه و ۲۵ نفر گروه آزمایش را تشکیل می دهند. به منظور انتخاب بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به کلینیک های روانشناسی مراجعه و پس از پرونده خوانی نمونه آماری مشخص شد. به منظور جمع آوری اطلاعات از آموزش طرحواره درمانی، پرسشنامه خودگزارشی تکانشگری بارت، پرسشنامه ناامیدی بک توسط آرون تی بک ، پرسشنامه عزت نفس آیزنک، پرسشنامه خودکارآمدی شرر استفاده گردید. برای آنالیز داده ها از آنالیز توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و استنباطی از آزمون کوواریانس استفاده گردید. طرحواره درمانی بر نا امیدی، زنان مبتلا به شخصیت مرزی تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، نا امیدی ، زنان جوان زیر پوشش کمیته امداد شهرستان کنگاور