نقش آمیختگی شناختی، تحمل آَشفتگی و دلسوزی به خود در رشد پس‌آسیبی افراد آزاردیده در دوران کودکی

مقدمه: کودک‌آزاری و تجربیات ناگوار دوران کودکی دارای آثار و پیامدهای درازمدت و ناخوشایندی بر تحول و سازگاری شخصیت در دوران بزرگسالی است. هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش آمیختگی شناختی، تحمل آَشفتگی و دلسوزی به خود در رشد پس‌­آسیبی افراد آزاردیده در دوران کودکی بود. روش: روش پژوهش حاضر، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی افراد آزاردیده بالاتر از ۱۵ سال مراجعه‌ کننده به مراکز خدمات روان درمانی و مشاوره شهر شیراز در نیمه اول سال ۱۳۹۶ تشکیل دادند. تعداد ۱۹۰ نفر از این افراد به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب گردیدند. جهت گرداوری داده­‌ها از پرسشنامه‌های ترومای دوران کودکی (۱۹۹۸)، مقیاس­‌های آمیختگی شناختی (۲۰۱۴)، تحمل آشفتگی (۲۰۰۵)، دلسوزی به خود (۲۰۰۳) و رشد پس‌­آسیبی (۱۹۹۶)، استفاده گردید. داده‌ها با آزمون­‌های همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته­‌ها: نتایج یافته‌­ها نشان داد که بین آمیختگی شناختی با رشد پس‌­آسیبی ارتباط منفی معنادار (۰/۰۱>P) و بین تحمل آشفتگی و دلسوزی به خود با رشد پس‌­آسیبی ارتباط مثبت معنادار (۰/۰۱>P) وجود دارد. همچنین یافته‌­ها بیانگر این بود که آمیختگی شناختی قادر به پیش‌­بینی رشد پس‌­آسیبی نیست ؛اما دو متغیر دیگر ۴۱ درصد از واریانس رشد پس­آسیبی را تبیین کردند. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر، م‌ی­توان نتیجه گرفت که عوامل روان‌شناختی در رشد پس‌­آسیبی نقش بسزایی دارند و در مداخلات درمانی توجه به این عوامل می­تواند در سازگاری افراد آسیب دیده کمک شایانی نماید.

کلیدواژه ها:

Cognitive fusion ، Distress tolerance ، Self-compassion ، Post traumatic growth ، Child abuse ، آمیختگی شناختی ، تحمل آشفتگی ، دلسوزی به خود ، رشد پس‌­آسیبی ، کودک آزاری