بازنگری موضوع مسکن به عنوان محیطی برای زندگی

خانه، به عنوان اولین و مهم ترین فضایی است که آدمی احساس تعلق به مکان را در آن تجربه می کند. خانهفضای است که روح و جسم آدمی را در آغوش می گیرد تا آرامش را هدیه دهد. هنگامی زندگی با تمامابعادش در خانه شکوفا می شود که امکان تحقق تجربه های گوناگون برای حضور انسان در فضا فراهم شود.در خانه فضاهایی با کیفیت های مختلف احتیاج است که انواع احساس فضایی برای انسان بوجود ارداحساساتی از قبیل: خلوت، جمع، خصوصی، عمومی، تاریک، روشن، باز، بسته، صمیمی، با شکوه و... را در انواعفضاهای خانه و ترکیب های حاصل از آن درک نماید. اینگونه است که علاوه بر نیازهای مادی، نیازهایمعنوی انسان در خانه تامین می شود. حال آنکه سازماندهی اغلب خانه های معاصر از چنیین غنا و تنوع فضاییبرخوردار نیست و از پاسخگویی مناسب و درخور نیازهای روح و جسم آدمی عاجز است. سازماندهی ثابتفضاهای خانه و تخصیص عملکرد خاص به فضاهای محدود و عدم بهره جستن از عوامل معماری داخلیچون نور و ارتفاع و ابعاد و اندازه و تناسبات و....، از دلایل عدم حضور تنوع درون فضاهای خانه هایمعاصر است. از آن جا که معماران و طراحان گذشته این سرزمین در ارائه ی پاسخ فضایی مناسب برای ظرفزندگی، خانه، موفق بوده اند، آموختن از معیارها و روش های آنها در بهینه ساختن و افزایش کیفیت درون خانهی معاصر، راه مناسبی به نظر می رسد. بدین ترتیب این نوشتار با هدف شناخت مسکن، معماررا برای ساختمحلی سرشار از آرامش و آسایش ترغیب می کند. تا گامی درجهت ارتقا رابطه انسان و مسکن مطلوب باشد.

کلیدواژه ها:

مسکن ، انسان ، امنیت ، خانه مطلوب