بررسی مقایسه ای اثر هارمین و آگونیست گرلین بر ترشح انسولین و c - پپتید

سابقه و هدف: توانایی ترشح انسولین از سلول های بتای جزایر لانگرهانس از یک سو و سرکوب فاکتورهای افزایش دهنده غلظت های سرمی گلوکز از سوی دیگر؛ در بیماران مبتلا به اختلالات متابولیسمی از جمله دیابت اهمیت زیادی دارد. هدف از این مطالعه مقایسه اثرات هارمین با آگونیست گرلین (به عنوان سرکوبگر ترشح انسولین) بر ترشح انسولین و c – پپتید در رده سلولی PANC-1و غلظت گلوکز داخل سلولی در رده سلولی HT1080 بوده است.  مواد و روش­ها: جهت انجام این کار رده های سلولی از مرکز ذخایر ژنتیک ایران خریداری و پس از پاساژ سلولی و آماده سازی، تحت تیمار با دوزهای هارمین  0/01، 0/1، 1، 10 و 100 میکروگرم بر میلی لیتر و آگونیست گرلین با دوزهای0/05، 0/5، 5، 50 و 500 میکروگرم بر میلی لیتر قرار گرفتند و ضمن انجام تست MTT، میزان ترشح انسولین و c – پپتید به روش الایزا سنجیده شد. یافته ­ها: نتایج نشان داد که هارمین به طور وابسته به دوز منجر به افزایش ترشح انسولین و c – پپتید و نیز افزایش غلظت گلوکز داخل سلولی شده است و اثرات آن برعکس آگونیست گرلین بوده است. نتیجه­ گیری: آنالوگ های هارمین می توانند نویدبخش درمانی منحصر به فرد برای دیابت انسانی بوده و احتمالا به عنوان مهارکنندگان آگونیست گرلین مطرح باشند.

کلیدواژه ها:

Harmine ، insulin ، c-peptide ، ghrelin agonist ، PANC-1 cell line ، HT1080 cell line ، هارمین ، انسولین ، c – پپتید ، آگونیست گرلین ، رده سلولی PANC-1 ، رده سلولی HT1080