مهارت های زبانی و نارسایی نوشتاری دانش آموزان

نوشتن یکی از مهم ترین مهارت های زبانی به شمار می رود. دانش آموزان در اولین سال های مدرسه در کنار آموزش خواندن با نوشتن و مهارت های آن آشنا می شوند اما این نوشتن بیشتر جنبۀ تقلیدی دارد. آن ها از متن درس و کتاب رونویسی می کنند تا با املای صحیح کلمات اشنا شوند. آنچه ما از نوشتن می طلبیم چیزی فراتر از این است. نظام آموزشی، معلم و کتاب باید دانش اموزان را به سوی نوشتن همراه با تفکر و تجزیه و تحلیل سوق دهند. اما آنچه در کلاس های درس اتفاق می افتد با این خواسته هم سویی دارد؟ ساعات محدودی در مدارس ابتدایی به انشا اختصاص می یابد. آیا این ساعات محدود می تواند خلاقیت و استعداد دانش آموزان را شکوفا کند و خواسته های کارشناسان آموزشی را تحقق ببخشد؟ حقیقت این است که این ساعات نه کافی است و نه ابتکار و خلاقیت دانش آموزان را بر می انگیزد. با این که دانش آموزان باید در این مهارت توانایی لازم را کسب نمایند ولی اغلب در کسب و پرورش این توانایی ضعف دارند. در دورۀ متوسطه وضعیت اسفبارتر و غم انگیز تر است. اغلب آنان نه می توانند یک انشای مناسب بنویسند و نه می توانند یک املای کم غلط و قابل قبول ارائه دهند. به راستای چه عواملی سبب شده دانش آموزان این قدر در درس املا وانشا ضعیف باشند؟ آیا باید تمام گناه را به گردان دانش آموز بگذاریم یا علل دیگری نیز در این پدیدۀ شوم نقش دارند؟ در این مقاله وضعیت کنونی مهارت نوشتن دانش آموزان در مدارس بررسیز می شود و بر مبنای تجارب آموزشی نگارنده علل این همه کاستی ونابسمانی آموزشی تبیین می گردد.

کلیدواژه ها:

اموزش ، مهارت نوشتن ، برنامه ریزی ، نظام آموزشی ، معلم ، انشا و املا