مطالعه تاثیر زمان، دما، اسیدیته و غلظت اوره آز بر جذب و فعالیت آنزیم در رس های سپیولیت و ورمیکولیت

اوره آز یکی از مهمترین آنزیم های چرخه نیتروژن است. رس ها با داشتن سطوح جذبی برای آنزیم ها، نقش بسزایی در پایداری این ترکیب های پروتئینی در برابر عوامل محیطی گوناگون دارند. برای بررسی برهم کنش اوره آز و رس های سپیولیت و ورمیکولیت سه آزمایش جداگانه در قالب طرح کاملا تصادفی در شرایط آزمایشگاهی انجام شد. دو آزمایش به ترتیب شامل شش سطح زمان (۰، ۱، ۲، ۵، ۱۰ و ۲۰ روز) و پنج سطح دمایی(۱۰ تا ۵۰ درجه سانتیگراد) و آزمایش سوم با آرایش فاکتوریل شامل اسیدیته در سه سطح (۵، ۷ و ۹) و غلظت در شش سطح (۰۵/۰، ۲۵/۰، ۱، ۵، ۱۵ و ۳۰ واحد آنزیمی) با دو تکرار اجرا گردید. آزمایش ها نشان دادند که با گذشت زمان، فعالیت آنزیم جذب شده بر سطح رس ها بیشتر از آنزیم آزاد بود. دمای بهینه فعالیت آنزیم آزاد و جذب شده به ترتیب ۳۰ و ۵۰ درجه سانتیگراد به دست آمد. بنابراین جذب آنزیم بر سطح رس، پایداری آن را در برابر دشواری های محیطی افزایش می دهد. همچنین بیشترین میزان جذب اوره آز بر سطح سپیولیت و ورمیکولیت به ترتیب در اسیدیته ها ی ۹ و۷ رخ داد. بررسی همدماهای جذب این آنزیم نشان داد که ورمیکولیت با شدت و توانایی بالاتری نسبت به سپیولیت، اوره آز را جذب می نماید.

کلیدواژه ها:

urea ، urease ، enzyme-clay complex ، Sepiolite ، Vermiculite. ، اوره ، اوره آز ، کمپلکس آنزیم-رس ، سپیولیت ، رمیکولیت