مقایسه اثربخشی آموزش گروهی روان‎شناسی مثبت‎گرای سلیگمن و رویکرد اسلامی مبتنی بر آموزه‎های قرآنی بر افزایش شادکامی زنان شاغل متاهل

هدف: هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی آموزش گروهی روان شناسی مثبت گرای سلیگمن و آموزه های قرآنی بر افزایش شادکامی زنان شاغل متاهل بود. روش: این پژوهش با طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس‎آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه زنان شاغل متاهل آموزش و پرورش شهر آمل در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۵ بود که به روش نمونه گیری هدفمند با در نظر گرفتن نمره پایین شادکامی آکسفورد و ملاکهای ورود و خروج  ۷۵ نفر به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی ساده در ۳ گروه ۲۵ نفر (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) گمارده شدند. هر دو گروه آزمایش ۴ جلسه‎ی ۹۰ دقیقه‎ای هفتگی، تحت آموزش‎های روان شناسی  مثبت‎گرا و آموزه‎های قرآنی قرار گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه شادکامی آکسفورد استفاده شد. داده ها با استفاده از طرح اندازه گیری مکرر و آزمون d کوهن تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که هر کدام از روش های آموزشی بر افزایش شادکامی زنان شاغل متاهل تاثیر معنا داری داشت (۰۱/۰p<). با این وجود، روش مبتنی بر آموزه های قرآنی در مقایسه با روان شناسی مثبت گرا ‎موثرتر بود (۰۱/۰>p). نتایج پیگیری نیز نشان داد روش های آموزش اثر ماندگاری داشته است (۰۵/۰>p). نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش این  نتیجه‎گیری به دست  آمد که می‎توان  از طریق آموزش مداخلات روان شناسی مثبت گرا و آموزه های قرآنی به افزایش شادکامی زنان کمک نمود. 

کلیدواژه ها:

Positive Psychology ، Quranic teachings ، Happiness ، روانشناسی مثبت گرا ، آموزه های قرآنی ، شادکامی