بومی سازی سازه های فضاکار با هدف تاب آوری معماری اسلامی در رویارویی با صنعتی شدن صنعت ساختمان

آنچه امروز در حوزه معماری ایران لازم و ضروری به نظر می رسد، پژوهش موشکافانه در عناصر، مفاهیم، ارزش های پیشین و بیرون کشیدن نکات نغز درون آنها و تطابق آن با الگوی زندگی فردی و نیازهای اجتماعی جامعه امروز ایران است. بهره گیری از ابزار و فناوری روز "برساو کردن"آنها هماهنگ با فرهنگ و هنر ایرانی می تواند راهگشا باشد. در معماری ایران، گنبدها به دلیل نیازها و الزامات اقلیمی، سازهای و ساختمان سازی پدید آمدند و با استفاده از مصالحی چگال و بوم آورد چون خشت، آجر و سنگ شکل گرفتند.با بوجود آمدن تکنولوژی های جدید و مصالح ساختمانی نوین تناقضاتی در طراحی معماری به شیوه اسلامی و سازه ساختمان به وجود آمد که پیاده سازی اینگونه معماری را در ساختمانهای جدید با مشکل روبه رو ساخت. درحال حاضر مدل سازی اطلاعات ساختمان به عنوان یک رویکرد جدید به عنوان مدل سه بعدی پارامتریک از خصوصیات ساختمان امیدها را برای بکارگیری این نوع معماری در ساختمانهای نوین و کاهش چالشهای طراحی و پیاده سازی آن زنده کرده است.در این پژوهش چند نمونه از نقش های هندسی معماری ایران برای شبکه سازی فضایی گنبد معرفی و تاشه پردازی شده و به معرفی روش های نوین ترسیم گره با نرم افزارهای روز پرداخته شده است ، با این امید که شروعی باشد بر الهام گیری از نقوش هندسی برای سیستم سازه ای شبکه ای در گنبدهای باربر با این هدف که با استفاده از فرمهای آشنای معماری ایرانی، تکنولوژی امروزی سازه های فضاکار را بومی و از پتانسیل این نقوش برای هویت بخشی به فضاهای معماری استفاده نماییم تا راهکاری باشد برای زنده نگه داشتن این معماری که بخش عظیمی از تاریخ سرزمین ما می باشد در مواجهه با دنیایی که به سرعت در حال صنعتی شدن و پیش ساختگی است.

کلیدواژه ها:

معماری اسلامی ، گنبدهای فضاکار ، نقوش هندسی