«بهترین شیوه» و «بهترین تناسب» در مدیریت منابع انسانی: «معماری منابع انسانی» به عنوان سنتز

پس از گذشت چندین دهه، همچنان بحث در خصوص انواع شیوه های مدیریت منابع انسانی و نوع رویکرد نسبت به آنها همچنان باقیست. در میان رویکردهای اصلی، دو رویکرد «بهترین شیوه» و «بهترین تناسب» بیشترین توجه را در ادبیات این حوزه از مطالعات دریافت نمودهاند و این توجهات مناقشه ای دیالکتیکی دامن زده است که نوعی سردرگمی را در جامعه آکادمیک و همچنین در میان متخصصان منابع انسانی به وجود آورده است. در این پژوهش با استفاده از روش نظام مند «ترکیب تلفیقی تحقیقات» و با مطالعه علمی و روشمند ۲۸۴ مقاله معتبر انجام شده در این حوزه، به تشریح مناقشه دیالکتیکی "بهترین شیوه-بهترین تناسب" به عنوان تز و آنتیتز پرداخته ایم و در ادامه رویکرد معماری منابع انسانی را در قالب سنتر دیدگاه های مذکور مطرح نموده ایم. یافته های پژوهش پس از جمع بندی و تشریح معماری منابع انسانی به عنوان سنتز مناقشه مذکور، با ارائه مدلی مفهومی به اتمام می رسد. برای سنجش اعتبار پژوهش نیز از چک لیست استاندارد CASP استفاده گردید. پژوهش در انتها با پیشنهاداتی در خصوص مسیرهای آتی پژوهش در این حوزه پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

مدیریت منابع انسانی ، بهترین شیوه ، بهترین تناسب ، معماری منابع انسانی ، پیکربندی منابع انسانی