اثر آلاماندین بر روی قدرت انقباضی قلب ،فشارخون و تغییرات نوار قلب موشهای صحرایی درمان شده با داکسوروبیسین

سیستم رنین آنژیوتانسین نقش مهمی را در پاتوژنز بیماریهای قلبی عروقی ایفا می کند.آلاماندین به عنوان عضو جدید سیستم رتین آنژیوتانسین شناسایی شده است. در سیستم قلبی عروقی آلاماندین دارای اثرات گشاد کنندگی عروقی، کم کنند فشار خون و کم کننده فیبروز قلبی می باشد. هدف این مطالعه ارزیابی اثرات محافظتی آلاماندین بر روی سمیت قلبی ایجاد شده توسط داکسوروبیسین بود. موشهای صحرایی داکسوروبیسین (۳/۷۵ mg/kg/week) را به شکل داخل صفاقی دریافت میکردند تا به دوز تجمعی معادل((۱۵ mg/kg برسد. آلاماندین از طریق پمپ مینی اسمتیک برای چهل و دو روز تزریق شد. آسیب قلبی با اندازه گیری پارامترهای قلبی عروقی، نوار قلب و یافته های پاتولوژیک مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج تحقیق بیانگر این بود که فشار سیستولی، فشار دیاستولی، فشار پایان سیستولی بطن چپ و قدرت انقباضی قلب در موشهای درمان شده با داکسوروبیسین به طور معنیداری کمتر و فشار پایان دیاستولی بطن چپ به میزان قابل توجهی بیشتر از گروه کنترل و گروهی بود که آلاماندین را نیز همزمان با داکسوروبیسین دریافت کرده بودند. در نوار قلب ، داکسوروبیسین سبب افزایش فواصل PR و QT و کاهش فاصله RR شد. تجویز همزمان آلاماندین سبب کاهش این تغییرات شد. نتایج فوق توسط یافته های پاتولوژیک تایید شد. به طور خلاصه آلاماندین سبب کاهش تغیرات ایجاد شده در نوار قلب توسط داکسوروبیسین شده و قدرت انقباضی و عملکرد فیزیولوژیکی قلب را تا حدودی به حالت طبیعی بر میگرداند.

کلیدواژه ها:

سیستم رنین آنژیوتانسین ، قلب