بررسی تاثیر شرایط محلی بر نحوه استفاده از تنظیم مجدد زمین درجهت ارتقای کیفیت زندگی (مطالعه تطبیقی در ایران، کلمبیا و هند)

افزایش جمعیت شهرنشین و توسعه کالبدی بی رویه شهرهای درحال توسعه، در قرن بیست و یکم میلادی،برنامه های ساماندهی ساختار فضایی بسیاری از شهرها را نیازمند بازنگری نموده است. تنظیم مجدد زمینبه عنوان ابزاری موثر در سازماندهی مجدد کاربری و مالکیت زمین، متناسب با شرایط اجتماعی و بسترهایقانونی کشورهای مختلف، برای اصلاح ساختار کالبدی- فضایی شهرها مورد استفاده قرار گرفته است.پژوهش حاضر با نگاهی تحلیلی-تطبیقی و با بررسی منابع کتابخانه ای، گزارش ها و اسناد موردی از نحوهپیاده سازی پروژه های مبتنی بر تنظیم مجدد زمین در کشورهای کلمبیا، هند و ایران؛ به بررسی و مقایسهنحوه استفاده از طرح های تنظیم مجدد زمین در قالب اهداف متفاوت در کشورهای درحال توسعه پرداختهاست. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از اهمیت بالای مشارکت شهروندان در اجرای پروژه های تنظیممجدد برای مداخله در بافت فرسوده در کلمبیا؛ اهمیت ارتقای همبستگی اجتماعی در ساماندهیحاشیه نشین ها به کمک تنظیم مجدد زمین در هند؛ و اهمیت اصلاح کالبدی و افزایش بهره وری اقتصادیدر برنامه ارتقای مطلوبیت سکونت با تنظیم مجدد زمین در ایران می باشد.

کلیدواژه ها:

تنظیم مجدد زمین ، کیفیت زندگی ، کاربری زمین ، ایران