سنجش آمادگی دانشگاه علوم پزشکی ایران برای تبدیل شدن به سازمانی یادگیرنده

یادگیری سازمانی و به تبع آن ایجاد سازمان یادگیرنده، پدیدهای نو و جدید باعث تحولات عمده در هر سازمان میشود که در سه دهه اخیر مطرح شده است. از عوامل عمده موفقیت در سازمانهای امروزی استقرار ویژگیهای یادگیری در سازمانهای یادگیرنده است. هدف این پژوهش، سنجش وضعیت آمادگی دانشگاه علوم پزشکی ایران برای تبدیل شدن به سازمانی یادگیرنده بر اساس عوامل پنجگانه مدل سیستمی مارکوارت است. پژوهش از نوع توصیفی پیمایشی و ابزار گردآوری دادههای آن، پرسشنامه مارکوارت است. با توجه به وسیع بودن جامعه آماری (۱۴۲۸ نفر)، ۱۳۷ نفر از کارکنان بر اساس روش نمونهگیری تصادفی طبقهبندی شده انتخاب شدند. پرسشنامه میان مدیران، اعضای هیئت علمی و کارشناسان دانشگاه توزیع شد. برای تحلیل دادههای جمعیت شناختی پژوهش از آمار توصیفی و برای آزمون فرضیهها از آمار استنباطی استفاده میشود. نتایج تحقیق نشان میدهد که میزان آمادگی بر پایه سه مولفه پویایی یادگیری (با میانگین ۶۴/۲)، فناوری (با میانگین ۸۰/۲) و توانمندسازی افراد (با میانگین ۷۲/۲) است و دو مولفه مدیریت دانش با میانگین (۰۱/۳) و تحول سازمانی (با میانگین ۷۲/۲) است؛ بنابراین، فرضیههای پنجگانه تحقیق در سطح معناداری پنج درصد پذیرفته نشد؛ از این رو، دانشگاه علوم پزشکی ایران که مسئولیت آموزشی و یاددهندگی دارد، در حال حاضر، از لحاظ سازمانی، ویژگیهای سازمان یادگیرنده را ندارد و میزان آمادگی آن برای تبدیل شدن به سازمان یادگیرنده ضعیف است.

کلیدواژه ها:

یادگیری سازمانی ، سازمان یادگیرنده ، رویکرد سیستمی تبدیل شدن به