شخصیت پردازی در حکایت های الهی نامه عطار نیشابوری

عطار، از بزرگترین عارفان شاعر قرن ششم و اوایل قرن هفتم هجری است که برای بیان مفاهیم عمیق عرفانی خود از داستان و حکایت بهره گرفته است، چراکه انسان، مخاطب خاص وی می­باشد. الهی­نامه یکی از آثار برجسته عطار است که شاعر ضمن آن موفق خلق حکایات زیبا و عمیقی شده است. با توجه به نقش کلیدی که شخصیت­پردازی در آفرینش داستان­ها و حکایات دارد، مسئله شخصیت­پردازی در الهی­نامه و انطباق آن با داستان­ها­ی مصور مطرح می­گردد. این پژوهش با بر روش توصیفی و تحلیلی و با تکیه بر داده­های کتابخانه­ای انجام شده است. یافته­های پژوهش حاکی از این است که شخصیت، عنصر حادثه و سرعت رخداد آن، از عناصر مهم داستان و داستان­نویسی می­باشد در حکایات عطار وجود دارند. هر چند اثر مذکور جنبه زهد و اخلاق­گرایی دارد اما چیدمان و سرعت حوادث داستان عامل محرک و پیش­برنده هر یک از داستان­های آن محسوب می­شود و در نهایت به طور کلی می­توان گفت که در حکایت و داستان و رمان نمی­توان با یک دیدگاه حرکت کرد و یا نتیجه کلی گرفت که عناصر داستان، شالوده­ی اصلی حکایت­ها و داستان­ها را می­سازند یا داستان و حکایت­­ها به عناصر داستان بها و معنا می­دهند. توانمندی عطار در توصیف دقیق حکایات، منجر به تصویرسازی ملموس از حکایات گردیده است.اهداف پژوهش:۱.واکاوی چگونگی عناصر حکایات در الهی­نامه­ی عطار.۲.بررسی شخصیت­پردازی در حکایات الهی­نامه­ی عطار.سوالات پژوهش: ۱.حکایات موجود در الهی­نامه­ی عطار دارای چه مختصاتی است؟۲. شخصیت­پردازی چه جایگاهی در حکایات الهی­نامه دارد؟

کلیدواژه ها:

شخصیت پردازی ، حکایات ، الهی نامه ، عطار ، داستان های مصور