بررسی کارآیی همزیستی باکتری های بومی همزیست عدس

استفاده از کودهای شیمیایی نیتروژن، علیرغم افزایش عملکرد محصولات کشاورزی باعث صدمه جدی به محیط زیست می شود، لذا لزوم دستیابی به کودهای زیستی بیش از پیش احساس می شود. با توجه به اینکه سویه های باکتری بومی توان ماندگاری بیشتری داشته و کارایی بهتری دارند، تحقیق حاضر بر روی ۹۵ جدایه باکتری همزیست با گیاه عدس موجود در کلکسیون میکروبی موسسه تحقیقات خاک و آب انجام شد. آزمون کارآیی همزیستی به همراه تست آلوده سازی گیاه با باکتری صورت گرفت. بذرهای عدس رقم بیله سوار در لوله های آزمایش حاوی محلول غذایی فاقد منبع نیتروژن و آگار،کشت و در سه تکرار با هریک از جدایه های باکتری تلقیح شد. سپس گیاهان در گلخانه قرار گرفتند و پس از گذشت ۲ ماه وزن خشک اندام هوایی، طول ساقه، تعداد گره اندازه گیری و کارآیی همزیستی جدایه ها با استفاده از وزن خشک اندام هوایی محاسبه شد. نتایج تجزیه واریانس نشان داد تیمارهای باکتریایی بر روی وزن خشک و طول اندام هوایی، تعداد گره تشکیل شده در ریشه و کارآیی همزیستی در سطح یک درصد تاثیر معنی دار داشت. تمام جدایه های باکتری توانایی ایجاد گره بر روی گیاه عدس داشتند. ۳/۸۷ درصد از جدایه های استفاده شده، کارآیی همزیستی خیلی خوب و خوب و ۷/۱۲ درصد همزیستی متوسط و ضعیف داشتند. جدایه هایBK۱۱-۱ و GL۱۰-۱با کارآیی همزیستی ۴/۲۵۰ و ۱۶/۲۴۷ دارای بیشترین کارایی همزیستی بودند. با در نظر گرفتن پراکندگی استانی، ۱۹ جدایه که تاثیر بیشتری در وزن خشک اندام هوایی و کارآیی همزیستی داشتند، به عنوان جدایه برتر انتخاب شدند.

کلیدواژه ها:

ریزوبیوم ، عدس ، وزن خشک ، همزیستی