تاثیر محلول پاشی ملاتونین و ویتامین های گروه ب بر عملکرد و برخی خصوصیات فیزیولوژیکی سویا (Glycine max)

مهمترین دورهی رشد گیاهانی نظیر سویا در تابستان قرار دارد که به­طور معمول با تنش هایی مانند گرما وخشکی روبرو خواهد بود. این­گونه استنباط می­شود که شاید بتوان با کاربرد خارجی ترکیباتی از قبیل ویتامین­ها و ملاتونین موجب کاهش اثرات منفی تنش­های وارده به گیاه شده و افزایش عملکرد را نتیجه گرفت. این پژوهش به­منظور بررسی اثر استفاده از ملاتونین و ویتامین­های گروه ب بر برخی صفات فیزیولوژیک و عملکرد سویا انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل ۳ سطح محلول­پاشی ملاتونین (صفر، ۱/۰ و ۲/۰ میلی مولار) و ۶ سطح محلول­پاشی با ویتامین­های گروه B (شاهد، تیامین، ریبوفلاوین، نیاسین، اسید پانتوتنیک و پیریدوکسین هرکدام با غلظت ۱۰۰ میلی­گرم در لیتر) بودند که در قالب یک آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار سازماندهی شدند. اثرمتقابل ملاتونین و ویتامین ب بر ماده خشک کل، عملکرد، پایداری غشا، مقدار نسبی آب برگ، کلروفیل a وb، کاروتنوئید، فلاونوئید و آنتوسیانین معنی دار بود. بیشترین مقدار اکثر صفات از جمله عملکرد دانه، مقدار نسبی آب برگ و کلروفیل در شرایط محلول پاشی ۲/۰ میلی­مولار ملاتونین همراه با اسید پانتوتنیک به­دست آمد البته تاثیر پیریدوکسین نیز قابل توجه بود. بررسی اثر ملاتونین در شرایط عدم حضور ویتامین ب نشان داد که با افزایش غلظت آن درصد پروتئین و درصد روغن دانه افزایش یافت. محلول­پاشی ملاتونین با غلظت ۱/۰ و ۲/۰ میلی مولار عملکرد دانه را به ترتیب ۲۷ و ۸۴ درصد افزایش داد. با توجه به نتایج به­دست آمده ترکیب تیماری اسیدپانتوتنیک و ۲/۰ میلی­مولار ملاتونین موجب افزایش عملکرد، پایداری غشاء، ماده خشک کل، کلروفیل a و b، محتوای آنتوسیانین و فلاونوئید برگ گردید.

کلیدواژه ها:

seed protein ، seed oil ، chlorophyll ، dry weight ، پروتئین دانه ، روغن دانه ، کلروفیل ، ماده خشک