بررسی شکل سازه در نظام ایستایی ساختارهای معماری سنت، نمونه موردی؛ تکیه امیرچخماق یزد

یک اثر معماری حاصل عوامل و نظام های؛ سازه ای، عملکردی، کالبدی، اقلیمی و فرهنگی است و تمامی این نظام ها باید باهم در تعامل باشند تا یک اثر با ارزش خلق گردد. نظام سازه ای عامل پایداری و ایستایی یک بنا می باشد و معمار سنت به گونه ای با سازه و ایستایی برخورد کرده است که بسیاری از بناهای آن دوره علاوه بر ارزش معماری، همچنان ایستا و پایدار هستند. در معماری معاصر ایران میتوان شاهد این بود که شکل سازه و کالبد معماری رابطه و چهره مناسبی را عرضه نمیکند که این شاید شرایط بیمارگونه جامعه معماری معاصر را میرساند که پذیرفتن جبر سازه ای و سودگرایی و نبود دانش علمی و نظری نتیجه این مشکل باشد. لذا با بررسی شکل و پایداری سازه در معماری سنتی، عوامل تاثیرگذار بر پایداری این بناها با بررسی مصداقی، مورد تحلیل قرار میگیرد. در راستای مباحث فوق هدف براین است که نظام ایستایی تکیه امیرچخماق یزد را مورد بررسی قرار داده و به عنوان یک اثر ماندگار شکل سازه و کالبد این بنا را در ساختار ایستایی آن بررسی کنیم. این تحقیق از نوع کیفی میباشد و به لحاظ راهبردی از نوع تحلیلی-توصیفی است و اطلاعات نیز از طریق اسناد کتابخانه ای و مشاهدات میدانی جمع آوری گردیده اند. نتایج گویای این است که در نظام ایستایی یک اثر معماری عوامل؛ شکل سازه، رفتار سازه و اجزای سازه نقش مستقیم و برهمکنشی در مجموع پایداری آن ساختار دارند که در معماری سنت نظام ایستایی با سایر نظام های معماری متعامل گشته و به عبارتی سازه دارای صفاتی میشود که ارزش یک اثر معماری را بالا میبرد و این تعامل عنصر گمشده ای در معماری معاصر میباشد و در نهایت شکل سازه و الزامات سازه ای در رابطه با مصداق مربوطه تحلیل گردیده است.

کلیدواژه ها:

شکل سازه ، معماری سنت ، سازه ، پایداری ، تکیه امیرچخماق