ویتامین D و فیبروئید های رحمی : مروری بر مطالعات

فیبروئیدهای رحمی ۱(USP) که لیومیوما یا میوما نیز نامیده می شوند شا یع ترین تومورهای خوش خیم در سنین باروری به شمار می آیند. تومورهایی مونوکلونال هستند که از بافت عضلانی صاف مشتق می شوند (sparic R. et al , ۲۰۱۵).میزان شیوع فیبروئید های رحمی ۷۰% -۵ در زنان سنین باروری می باشد.در انتهای سنین باروری شیوع آنها افزایش می یابد و بعد از منوپوز دچار مهار رشد یا پسرفت خودبه خودی می گردند. از آنجایی که بیشتر زنانی که فیبروئید رحمی بدون علامت دارند، میزان بروز واقعی آن بیشتر از آنچه که گزارش می شود می باشد.  بر اساس سونوگرافی انسیدانس فیبروئیدهای رحمی درآسیا ۲۸ / ۱ % در امریکا و در آفریقا ۷۴۵ / ۳ % زن در سال گزارش می شود. فیبروئیدهای رحمی در بعضی گروه های نژادی به‌ویژه آفریقایی - کارائیبی بیشتر دیده می شود. از نظر بافت شناسی از کپسول کاذب فیبرو واسکولار تشکیل می شود و توسط سلول های عضله صاف، فیبروبلاست ها وبافت همبند احاطه می گردد. (۲۰۱۶ ،Tinney etal). اگرچه این تومورها در حدود ۵۰% موارد بدون علامت هستند اما کیفیت زندگی زنان را به دلیل وجود علائمی مانند (۲۰۲۰ Giulian E.etal) علائم به تعداد، محل و اندازه تومور بستگی دارد. فیبروئید های رحمی اندازه های متفاوتی دارند از تومورهای میکروسکو پیک تا تومورهای مولتی ندولار که به معنا ی واقعی شکم  بیمار را پرمی کنند متفاوتند. (Nikos f Vlahos etal, ۲۰۱۷). اندازه میوم مسیر آن را پیشگویی نمی کند، میوم های بزرگ بیشتر از میوم های کوچک رشد نمی کنند. UFS بر اساس ارتباط آناتومیکی با لایه های رحمی به زیر گروه هایی تقسیم می شوند. سه نوع شایع عبارتند از: اینترامورال (درون دیواره عضلانی رحم)، ساب سروزال (زیرسرو زر حمی) وساب موکوزال (زیرآندومتریوم).

کلیدواژه ها:

ویتامین D ، فیبروئید ، رحم ، لیومیوما