دین از منظر ویلیام جیمز و نقد آن
محل انتشار: اولین همایش ملی روان شناسی و دین
سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 460
فایل این مقاله در 15 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
CPRUMA01_020
تاریخ نمایه سازی: 12 اردیبهشت 1401
چکیده مقاله:
دین« کلمه ای عربی است که در زبان هایی مانند عبری و آرامی به کار رفته و به معنای قضاوت و جزا آمده است مانند»یوم الدین« و همچنین به تعاریف متفاوتی از دین در سنت های مختلفی چون اسلام، مسیحیت و ... اشاره شده است. روان شناسی دین، به بررسی پدیده دینداری از منظر روان شناختی میپردازد و درصدد توصیف و تبیین زمینه ها و عوامل دینداری، تجزیه و تحلیل دینداری، سنجش دینداری و بیان آثار و پیامدهای آن در حیات فردی و اجتماعی است. روان شناسی دین به معنای دقیق کلمه عبارت است از: »استفاده نظامدار از نظریه ها و روش های روان شناختی در زمینه سنت های دینی، تجارب، نگرش ها و رفتارهای مرتبط با آن سنت ها از سوی افراد) «ولف،۲۰۰۱،ص.(۱۵ هرچند تاریخچه رسمی پیدایش روان شناسی دین به اواخر قرن نوزدهم- تقریبا مقارن ایجاد روان شناسی علمی می رسد اما تاملات روان شناختی در باره دینداری انسان، سابقه ای دیرینه دارد. در دوره جدید، پیشینه روان شناسی دین را به طور عمده در سه سنت انگلیسی-آمریکایی، آلمانی و فرانسوی قابل پیگیری می یابیم. در این میان دیدگاه های ویلیام جیمز که از بنیان گذاران مباحث روان شناسی دین، به ویژه تجربه دینی است، ارزش مضاعف می یابد. بی تردید دیدگاه جیمز درباره دین و تحلیل های روان شناختی وی درباره پدیدار های دینی، از اندیشه های فلسفی وی درباره پراگماتیسم سرچشمه میگیرد. از دیدگاه جیمز سرچشمه عمیق تر دین، احساس است. جیمز هم تجارب عرفانی را از مقوله احساسات و عواطف می شمرد و هم آنها را دارای حیث معرفتی میداند؛ اما معرفت مورد نظر وی که در متن تجربه حاضر است، معرفتی بدون وساطت مفاهیم است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
عرفان راضی نژاد بارنجی
دانشجوی کارشناسی روان شناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران