نقش روانشناسی در علوم تربیتی و آموزش ابتدایی

شکی نیست که آموزش و یادگیری در پرتو محیط روانی آرام و ذهنی مملو از آرامش بالاترین و بهترین بازده خود را خواهد داشت، که این امر به نوبه خود مهمترین دلیل لزوم همبستگی و معاونت حداکثری حوزه علوم تربیتی و علم روانشناسی است. در این میان شناسایی استعدادهای ذاتی کودکان و نوجوانان و حرکت در سمت و سوی آن، حین آموزش و تربیت، که این خود نیز از وظایف و رسالتهای روانشناسی است از اهمیت ویژه ای برخوردار است.از آنجا که تامین چنین محیطی آرام و موثر جهت آموزش و فرآیندهای پیچیده آن در عصری که فناوری و جلوه های جذاب و گاه فریبنده آن، با بهم ریختن تمرکز و دقت یادگیری در کودکان و نوجوانان که معمولا از ابزارهای استفاده از فناوری نیز بصورت مستقیم و غیر مستیم برخوردارند، امری سهل و ساده نیست؛ کار و پژوهش در این حوزه از ارزش روزافزونی برخوردار است. در این مقاله با استفاده از روش تحلیلی و توصیفی، سئوال اصلی تحقیق مبنی بر نقش روانشناسی و میزان کارایی آن در مداخله با علوم تربیتی در گستره آموزش ابتدایی مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

روانشناسی ، علوم تربیتی ، آموزش ابتدایی ، نقش روانشناسی ، آموزش ابتدایی