نگاهی بر عنصر آب در ایران باستان

هدف این پژوهش، به بررسی آب و جایگاه آن در ایران باستان پرداخته است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که، در فرهنگ ایران باستان آب از تقدس بالایی برخوردار بوده و در بردارنده ی فره و مهد پرورش انسان های پاک قلمداد می شده است. در ایران باستان طهارت روح و روان در کنار آب و یا همراه با آب انجام می شده که نشان از زایش مداوم آفرینش است. مهر، آناهیتا، اپام نپات ایزدان آب بودند. همچنین آیین هایی که برای گرامی داشت آب برگزار شده مانند آبریزگان، تیرگان، آبانگان و خردادگان بوده و در بناهای این دوران نقوشی که نشان از اهمیت آب باشد مانند ستون های معبد آناهیتا، نقش برجسته و ستون های تخت جمشید، نقش برجسته ها و چشمه های اطراف طاق بستان نیز دیده می شود و نماد هایی که بر روی سفالینه های پیش از تاریخ دیده شده همگی گواهی بر اهیمت و تقدس آب است. آب مظهر تازگی، حیات، برکت، باروری، پدید آورنده آسمان و زمین، حاصل خیزی، مادر کبیر، عقل و خرد بوده است. روش تحقیق به صورت کتابخانه ای انجام گرفته و از نوع کیفی است. جمع آوری اطلاعات در این پژوهش از طریق فیش برداری، مطالعه کتب، نشریات و مجلات و همچنین سایت ها بوده است.

کلیدواژه ها:

آب ، ایران باستان ، هنر