تاثیر خودگفتاری مثبت و منفی بر میزان اضطراب رقابتی و عملکرد ورزشکاران ووشو شهر شیراز

خودگفتاری برای تاثیرگذاری بر افکار، احساسات و رفتارهای ورزشکاران استفاده می­شود. پس هدف پژوهش حاضر، تاثیر خودگفتاری مثبت و منفی بر میزان اضطراب رقابتی و عملکرد ووشوکاران شهر شیراز بود. روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش­آزمون-پس­آزمون با گروه کنترل و نمونه آماری پژوهش شامل ۳۰ نفر از ووشوکاران نیمه­حرفه­ای با دامنه سنی ۱۸ تا ۲۵ سال شهر شیراز بود که به­صورت دردسترس انتخاب و به­صورت تصادفی در دو گروه تجربی و یک گروه کنترل جایگزین شدند. پیش از اجرای متغیر مستقل (خودگفتاری مثبت و منفی)، میزان عملکرد ووشوکاران در دو تکنیک پرش ووشو (پرش و لگد جفت و پرش نیلوفر آبی) و میزان اضطراب رقابتی با استفاده از پرسشنامه اضطراب رقابتی مارتینز و همکاران (۱۹۹۰) اندازه­گیری شد. دو گروه تجربی (خودگفتاری مثبت و منفی) طی ۱۰ جلسه (۵ بلوک ۱۰ کوششی) تمرینات خودگفتاری (تکرار جملات مثبت و منفی در بین بلوک­های تمرینی) را اجرا کردند. بعد از مرحله پس­آزمون داده­ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک راهه موردبررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد گروه خودگفتاری مثبت اضطراب رقابتی کمتری را بعد از مداخله گزارش کرده­اند و تفاوت معنادار بوده (۰۰۱/۰=P) و با وجود نبودن تفاوت معنادار بین گروه­ها (۰۶۷/۰=P، ۰۸۷/۰=P) و با توجه به اختلافات میانگین، عملکرد آن ها نسبت به دو گروه دیگر بهتر بود. پس می­توان نتیجه گرفت که بهتر است ورزشکاران، مهارت­های روانی و شناختی مختلف مانند خودگفتاری مثبت را در کنار تمرینات ورزشی خود انجام دهند.

کلیدواژه ها:

خودگفتاری ، اضطراب رقابتی ، عملکرد ، ووشو