بررسی استانداردسازی سرانه فضای سبز در رسیدن به اهداف اقتصادی و زیست محیطی در شهرها

با افزایش جمعیت و توسعه و گسترش شهرنشینی انسان ها به تدریج از طبیعت دور شده اند و تراکم بیش از حد جمعیت و دخالت در محیط طبیعی و ایجاد محیط های انسان ساخت، نیاز های زیست محیطی، جسمی و روحی انسان را بیشتر بروز داده است(حیدری، ۱،۱۳۸۷). از طرف دیگر تمرکز بیش از حد فعالیت های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی در شهر های بزرگ باعث هجوم جمعیت به این شهرها شده و به دنبال آن نیاز به فضاهای تنفسی شهری را هر چه ملموس تر می کند(رزمی، ۱،۱۳۸۴). بر این اساس وجود پارک ها و فضاهای سبز به عنوان یک نیاز زیستی جوامع برای ارتقاء کیفی سطح زندگی تبلور یافته است (محمدی و همکاران، ۱۳۹۱،۱۷۸). امروزه بسیاری از شهرهای بزرگ و کوچک ابران با معضل کمبود فضای سبز و نیز توزیع نامناسب و عدم پراکنش صحیح ان مواجه می باشند که این وضعیت نارضایتی و نزول تدریجی کیفیت زندگی و سلامت افراد را به دنبال خواهد داشت. در طول چند دهه اخیر جمعیت زیادی از کشور از روستاها به شهرها مهاجرت کرده اند. همزمان با رشد شهری و افزایش جمعیت، فضای سبز موجود در کلان شهرها به نفع اراضی مسکونی در حال کاهش است. فضاهای سبز شهری با اثر بر جنبه های مختلف محیطی، اقتصادی و اجتماعی که پایه های پایداری شهری می باشند، کیفیت زندگی و زیست پذیری شهرها را ارتقاء داده و با کارکردهای زیباشناختی خود در رسیدن به وضعیت مطلوب تر محیطی شهرها موثر هستند. هدف این مقاله بررسی استانداردسازی سرانه فضای سبز در رسیدن به اهداف اقتصادی و زیست محیطی در شهرها می باشد. نتایج نشان می دهد با توجه به اهمیت فضای سبز و تاثیر آن در ارتقای کیفیت فضاهای شهری، بهبود جنبه های زیست محیطی و زندگی شهری و افزایش سلامت و بهداشت شهری، مطالعه در وضعیت فضاهای سبز شهری با بازنگری در روش ها، استاندارد ها و سرانه در سال های اخیر مورد توجه شهرسازان، جغرافی دانان و کارشناسان محیط زیست قرار داشته است. و ضرورت دارد.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: فضای سبز شهری ، توسعه پایدار