تحلیل آماری- فضایی نماگر های توسعه فضای سبز شهری(مطالعه موردی: مناطق شهری اصفهان)

امروزه شهرها، بویژه شهرهای بزرگ با مشکلات فراوانی از جمله آلودگی هوا، آلودگی صوتی و ... مواجه هستند. از این رو انسان شهرنشین و آگاه عصر حاضر به گونه ای آگاهانه به پارک ها و تفرجگاههای شهری روی می آورد تا لحظاتی دور از هیاهوی شهرها و غوغاهای درون آن، به سر برد. بر این اساس، توجه به پارک ها و فضاهای سبز شهری و شناخت نارسایی های فضایی آنها، به منظور استفاده مطلوب شهروندان حایز اهمیت فراوانی است. هدف این پژوهش، شناخت عدم تعادل حاکم بر فضای سبز مناطق یازده گانه اصفهان است. روش پژوهش «قیاسی، توصیفی و تحلیلی» است که با ترکیب ۱۰ نماگر و استخراج ۷ نماگر موثر بر توسعه فضای سبز اصفهان، با بهره گیری از نرم افزارهای Arc View و SPSS صورت گرفته است. یافته های پژوهش نشان می دهد که به لحاظ توسعه فضای سبز شهری مناطق ۶، ۹، ۴، ۸ و ۵ در سطح بالا (فراسبز)، مناطق ۱۱ و ۲ در سطح متوسط (میان سبز) و سایر مناطق شهر اصفهان در پایین ترین سطح (فروسبز) قرار دارند. مدل رگرسیون چند متغیره، وجود رابطه خطی و معنادار میان نماگر های پژوهش را تایید می کند. بر این اساس پیشنهاد می شود، به ترتیب نماگر های «نسبت فضای سبز به جمعیت»، «نسبت فضای سبز به وسعت مناطق»، «پایداری فضای سبز»، «زیباسازی فضای سبز»، «تراکم درخت در واحد سطح»، «نماگر پارک ها و فضاهای تفریحی» و «نماگر رشد فضای سبز» برای مناطق فروسبز، میان سبز و فراسبز در اولویت توسعه فضایی قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

تحلیل آماری_ فضایی ، توسعه فضایی ، سطوح توسعه ، فضای سبز ، مناطق یازده گانه اصفهان ، نابرابری فضایی