ارتقاء کیفی نظم و بهبود سیمای شهری با تکیه بر معماری در حوزه منطقه دو کلانشهر شیراز (با تاکید بر نظر شهروندان توسط آزمون فرضیات فریدمن)

امروزه فضاهای عمومی شهری نقش بسیار مهمی را در شهرها دارا می باشند. عملکرد فضاهای عمومی بسیار وسیع و متنوع است و آن ها در کنار برآورده کردن نیازهای مردم، مکانی برای تبادلات فرهنگی و اجتماعی افراد مختلف به شمار می آیند. هدف ارتقاء کیفی نظم شهری و بهبود سیمای شهری ایجاد فضای عمومی اجتماع پذیر است و عاملی برای ترغیب حضور و افزایش میزان برقراری ارتباط با دیگران باشد. این فضا بایستی نیازهای جمعی را پاسخگو باشد و با طراحی مناسب آن انتخاب های مختلفی را در دسترس افراد قرار دهد. با توجه به نوع رفتار مردم و علایم آن ها، تعاملات اجتماعی ممکن است در مکان های مختلف شاخصه های متفاوتی را داشته باشد که بسته به مطالعه موردی هر فضا متمایز خواهد بود. از سویی گرایش به زندگی ماشینی، حضور گسترده وسایل نقلیه و تغییر چهره شهر به واسطه چیرگی اتومبیل بر فضای شهری، جدایی گزینی مردم از فضاهای عمومی، نادیده انگاری ارزش های اجتماعی، فرهنگی و هویتی ندوه در فضاهای عمومی، بی توجهی به حفظ و ارتقای حیات جمعی در دهه های پیشین، موجب شده که برخی فضاهای عمومی در مقیاس های مختلف شهری اهمیت و نقش خود را از دست بدهند. ایجاد فضاهای عمومی در مقیاس های مختلف شهری در دهه های اخیر چالشی در جهت رفع نیاز اجتماعی انسان به فضاهای عمومی بوده است. حضور افراد در این فضاها منجر بهاجتماع پذیری فضای عمومی و عاملی در جهت موفقیت فضاست. حال مقیاس های نزدیک به هم، نداشتن ویژگی ها و معیارهای فضاهای عمومی موفق و عدم معیارهایی جهت اجتماع پذیری فضاها منجر به خالی و رانده شدن فضاها شده است. تحقیق حاضر در پی ارتقاء کیفی نظم و بهبود سیمای شهری با تکیه بر معماری در حوزه منطقه دو کلانشهر شیراز می باشد تا با شناسایی این تاثیرات ضعف کیفی نظم شهری شناسایی و راهکارهای اصلاح آنها بیان گردد.

کلیدواژه ها:

نظم شهری ، بهبود سیمای شهر ، معماری شهری ، ارتقاء کیفی ، شهرداری منطقه دو کلانشهر شیراز ، آزمون فرضیات فریدمن