عوامل موثر بر کاهش تحلیل رفتگی شغلی منابع انسانی در سازمان های حاکمیتی ایران

زمینه و هدف: امروزه سازمان ها اهمیت فراوانی برای تامین سلامت جسمی و روانی کارکنان خود قائل هستند؛ زیرا تحمیل فشارهای شدید ناشی از ماهیت، نوع یا وضعیت نامناسب کار می تواند منجر به تحلیل رفتگی شغلی در آنان شود. بر همین اساس، هدف این پژوهش، شناسایی عوامل موثر بر کاهش تحلیل رفتگی شغلی منابع انسانی در سازمان های حاکمیتی ایران است.روش: این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر شیوه اجرا، آمیخته اکتشافی (کیفی - کمی) است. بدین منظور پس از انجام مطالعات اکتشافی و کتابخانه ای، عوامل و مولفه های مرتبط از طریق روش دلفی به نظر ۳۰ نفر از خبرگان دانشگاهی و سازمانی رسید و پس از اخذ نظرات اصلاحی آنان درنهایت مدل، مولفه ها و ترکیب عوامل مورد اجماع آنان قرار گرفت. در ادامه، به منظور ارزیابی مدل، پرسش­نامه ای محقق­ساخته در بین ۲۶۰ نفر از کارکنان سازمان های حاکمیتی استان مازندران که به روش خوشه ای تصادفی انتخاب شدند، توزیع و داده های به دست آمده در این بخش نیز با استفاده از تحلیل عاملی تاییدی توسط نرم افزار Smart PLS۳  تحلیل شد.یافته ها: طبق یافته های پژوهش، چهار دسته عوامل سازمانی، شغلی، فردی و محیطی بر کاهش تحلیل رفتگی شغلی منابع انسانی موثر هستند که عوامل فردی با ضریب تاثیر ۴۳۴/۰، بیشترین اثرگذاری را بر کاهش تحلیل رفتگی شغلی در این سازمان ها دارند.نتیجه گیری: در پژوهش حاضر، علاوه بر ابعاد و مولفه های شناسایی شده در مطالعات گذشته، ابعاد جدیدی از عوامل موثر بر کاهش تحلیل رفتگی شغلی منابع انسانی معرفی و درنهایت، برای آن الگوی جامعی ارائه شد؛ به طوری که میزان پراکندگی یافته های پژوهش های پیشین را کاهش و بر انسجام و یکپارچگی بیشتر تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

تحلیل رفتگی شغلی ، سازمان های حاکمیتی ، عوامل سازمانی ، عوامل شغلی ، عوامل فردی ، عوامل محیطی