تخمین ضریب قابلیت انتقال آبخوان با استفاده از روش های درون یابی (مطالعه ی موردی: آبخوان دامنه- داران)

قابلیت انتقال آبخوان ازجمله پارامترهای مهم در بررسی و شبیه سازی وضعیت کمی و کیفی و چگونگی حرکت آب زیرزمینی در آبخوان ها می باشد. با توجه به کمبود اطلاعات موجود ناشی از محدود بودن تعداد آزمایش های پمپاژ و یا ابهام در صحت مقادیر اندازه گیری شده در برخی نقاط، برآورد قابلیت انتقال بر اساس اطلاعات موجود در شبیه سازی آبخوان ضروری است. در این تحقیق، مقادیر پارامتر قابلیت انتقال آبخوان دامنه-داران با استفاده از روش های مختلف درون یابی شامل روش های معکوس وزنی فاصله، کریجینگ، ترند و اسپلاین تعیین و نتایج مقایسه می شود. بررسی نتایج نشان می دهد که انجام درون یابی با روش اسپلاین در حالت منظم دارای کم ترین دقت و با روش کریجینگ عادی در حالت توان دار با ۱۱/۲۰ درصد خطای نسبی دارای بیش ترین دقت محاسباتی است. با این وجود، روش مذکور برای درون یابی در نواحی مرزی محدوده مورد بررسی کارایی ندارد. در مقابل روش معکوس وزنی فاصله با حداکثر ۳۶/۲۱ درصد خطای نسبی، برای درون یابی در همه نقاط محدوده قابل استفاده است. درنهایت به منظور ارزیابی نتایج، با شبیه سازی آبخوان با استفاده از نرم افزار GMS و بر اساس نتایج حاصل از روش معکوس وزنی فاصله به عنوان مقادیر اولیه، با کاهش قابل ملاحظه تعداد تکرارها در مرحله واسنجی مدل، هزینه محاسباتی به طور چشم گیری کاهش یافت. با مقایسه نتایج حاصل از واسنجی مدل بر اساس تراز سطح آب در آبخوان با مقادیر به دست آمده از درون یابی، حداکثر مقدار خطای نسبی ۲۲/۲۲ درصد و متوسط خطای نسبی در سطح آبخوان ۶۹/۱۵ درصد می باشد.

کلیدواژه ها:

آبخوان ، دامنه-داران ، درون یابی ، زمین آمار ، قابلیت انتقال