ارائه استراتژی جهت ارتقاء حس سرزندگی در فضاهای شهری (نمونه موردی: خیابان امام خمینی (ره)- ارومیه)

در شهرهای کنونی ایران، اکثر معابر و فضاهای عمومی محلات که کانون تعاملات اجتماعی ساکنان محله و عامل ارتقاء یک بافت به محله بوده اند، در حد مجاری عبوری تنزل مقام یافتند و زندگی اجتماعی از آن ها رخت بر بسته است. به گونه ای که بدون هیچ گونه بار فرهنگی و اجتماعی به حیات خود ادامه می دهند و این امر باعث تشدید بحران هویت و عدم سرزندگی در آن ها شده است و این امر نیازمند توجه جدی برنامه ریزان شهری در جهت ارتقاء حس سرزندگی در این فضاها می باشد. هدف اصلی این پژوهش ارزیابی میزان اهمیت و رضایت از شاخص ها و گویه های سرزندگی در خیابان امام خمینی (ره) می باشد که استراتژی هایی برای تقویت آن ارائه می گردد. پژوهش حاضر به لحاظ ماهیت، توصیفی-تحلیلی و به لحاظ هدف کاربردی می باشد. جمع آوری اطلاعات به صورت برداشت میدانی و پرسشنامه ای صورت گرفته است. شاخص های پژوهش شامل شاخص های فرهنگی-اجتماعی، کالبدی-فضایی و اقتصادی-رفاهی می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه استفاده کنندگان از این فضای شهری می باشد که با استفاده از فرمول کوکران حجم نمونه ۳۸۴ به دست می آید که نمونه گیری پژوهش به صورت نمونه گیری احتمالی تصادفی ساده صورت گرفته است. روایی پرسشنامه ها از طریق متخصصین امر و پایایی آن از طریق آزمون آلفای کرونباخ و با ضریب ۷۵۱/۰ مورد تایید واقع شده است. جهت تجزیه وتحلیل اطلاعات از مدل واکر (۱۹۹۶) ماتریس رضایت-اهمیت استفاده شده است تا میزان رضایت و اهمیت هر یک از شاخص های پژوهش شناسایی و در جهت بهبود وضعیت آن ها استراتژی های پیشنهادی ارائه گردد. نتایج این پژوهش نشانگر این است که در بعد فرهنگی-اجتماعی گویه وجود فضاهای تجمعی و تعاملات اجتماعی بیشترین میزان اهمیت و گویه امنیت در تردد سواره و پیاده بیشترین میزان رضایت، در بعد کالبدی-فضایی گویه تنوع کاربری ها بیشترین اهمیت و گویه فعالیت شبانه روزی کاربری ها بیشترین رضایت و در بعد اقتصادی-رفاهی گویه سهولت دسترسی به حمل ونقل عمومی بیشترین اهمیت و گویه آسایش روانی بیشترین میزان رضایت را کسب نموده اند.

کلیدواژه ها:

سرزندگی ، مدل مایکل واکر ، فضاهای شهری ، خیابان امام خمینی.