نگرشی کلی به بررسی معماری و تزئینات در بناهای مذهبی و تاثیر آن بر بناهای غیر مذهبی (نمونه موردی : مدرسه خان در شیراز)

آفرینش هویت ، به عنوان یکی از اهرم های اصلی پیشرفت تمدن بشری در همه اعصار و در تمامی هنرها از جمله معماری مطرح بوده است . هرچند این پدیده هویت مندی بارها از طرف برپاکنندگان جنبش هیا احیای معماری تاریخی و نظریه پردازان معماری تیپولوژی مورد حمایت واقع شده است . معماری به معنای آفرینش و ساختن است و از جمله هنرهایی است که استعداد شکوفایی قدرت خلاقیت انسان را به اوج می رساند. معماری بیش از هر هنر دیگری با فرهنگ و اندیشه دینی - انسانی مرتبط است . معماری ایرانی یکی از غنی ترین نمونه های معماری بومی در جهان است که نمی توان دستاوردهای آن را انکار کرد. ویژگی هایی مانند انسان سازی ، خودپسندی ، پرهیز از پوچی و ... به عنوان شاخه های اصلی در معماری ساختمان ها استفاده می شود. همچنین هنر معماری در مسجد و مدرسه مانند هر هنر مقدس دیگری از نظر معنایی ظاهری و باطنی دارد که جمال الهی در وحدت میان آن دو قابل مشاهده است . زیبایی که خالی از فرم است ، چنان که همه فرم ها در آن بیان می شوند. اما این سوال در اینجا مطرح می شود که چگونه اندیشه و معنا وارد معماری شده است و چگونه تجلی فیزیکی پیدا می کند. این مقاله ضمن بررسی تاثیر اندیشه اسلامی در شهرسازی سنتی ایران، به ویژه مکاتب اسلامی ؛ به اختصار چگونگی انعکاس اندیشه اسلامی در قالب نماد در تزیینات و ویژگی های کالبدی بناهای مذهبی و نیز بیان و تاثیر آن در بناهای غیر مذهبی را بررسی می کند. در این پژوهش با استفاده از روش ترکیبی توصیفی -تفسیری به بررسی معماری مدرسه خان شیراز پرداخته شده است . جزو تحقیقات کیفی است . داده های آن از مطالعات میزی و اسنادی به دست آمده است .

کلیدواژه ها:

معماری ، تزئینات ، بناهای مذهبی ، مدرسه خان ، خوشنویسی ، شهرسازی