بررسی تاثیر توسعه شبکه کریدورها به مرکزیت قطب های منطقه مکران در برقراری ارتباط پذیری و اتصال پذیری سیاست های تعادل بخشی توزیع فضایی جمعیت در کشور

از دیرباز تاکنون منطقه مکران مورد توجه بسیاری از حکومت ها برای اعمال سیاست های درون و برون مرزی قرارگرفته است. این منطقه به دلیل موقعیت ژئوپلیتیک با هم جواری با کشورهای افغانستان و پاکستان، قرار گرفتن در مسیر دسترسی آب های آزاد جهان برای کشورهای آسیای مرکزی و افغانستان و...، نزدیکی به منطقه استراتژیک تنگه هرمز برای اعمال سیاست های فرا منطقه ای، و قرار گیری در منطقه آزاد تجاری با ظرفیت ایجاد مناطق صنعتی و حمل و نقل بین المللی دارای جایگاه ویژه برای اعمال سیاست های توسعه ای جمهوری اسلامی ایران می باشد. با در نظر گرفتن شرایط ممتاز این منطقه، اما ما شاهد این امر می باشیم که بر اساس تغییر رویه سیاست های برنامه ریزی و توسعه ای در کشور بعد از انقلاب، با توجه به آمار و ارقام مختلف از مرکز آمار و پژوهش های اقتصادی مجلس شورا اسلامی، منطقه مکران که در دو استان سیستان و بلوچستان و هرمزگان قرار دارد، از نظر برنامه ریزی فضایی در پراکنش توزیع فضایی جمعیت جزو مناطق محروم و دور افتاده و کم تراکم کشور به حساب می آید. این پژوهش سعی بر این دارد که با توجه به سند ملی مکران و اهداف آمایش سرزمین با رویکرد آینده پژوهی، به بررسی تاثیر کریدورها و جاده های مواصلاتی در نظام سکونتگاهی این منطقه بپردازد، همچنین بر اساس فرضیات مختلف در این زمینه با توجه به قطب های استراتژیک این منطقه و کریدورهای آن، و همچنین چالش ها و فرصت های خارجی به خصوص راه ابریشم و راه اسلامی و سیاست های توسعه ای هند در چاه بهار، و در نهایت تجارب مختلف از تاثیر راه ها بر نظام سکونتگاهی مناطق مختلف، این فرضیات به نظر می رسد که باید با رویکرد همه جانبه و محتاطانه به مسئله در مدل تصمیم گیری چندمعیاره توجه نمود.

کلیدواژه ها:

منطقه مکران ، کریدورها ، نظام سکونتگاهی ، برنامه ریزی فضایی ، آمایش سرزمین.