بررسی اثر بیوچار کنوکارپوس بر عملکرد و بهره وری مصرف آب سورگوم علوفه ای در شرایط محدودیت کمی و کیفی آب

زهاب های شور به عنوان یک معضل شناخته می شوند، ولی با ایجاد رویکردهای مدیریتی، زهاب می تواند با جبران محدودیت منابع آب، همراستا با توسعه پایدار شود. بیوچار یک ماده افزودنی به خاک و رویکردی مدیریتی در کشاورزی است. در این تحقیق اثر سطوح مختلف هدایت الکتریکی آب آبیاری (۵/۲، ۵ و ۱۰ dSm-۱، S۱، S۲ و S۳)، بیوچار (صفر، ۱ و ۲درصد، B۰، B۱ و B۲) و تامین نیاز آبی (۶۰،۸۰، ۱۰۰ و ۱۲۰درصد،M۱، M۲، M۳ و M۴) به صورت آزمایش فاکتوریل اسپیلت پلات در زمان در قالب بلوک کامل تصادفی، در سه تکرار طی سال های ۱۳۹۸ و ۱۳۹۹ در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهید چمران اهواز بر عملکرد و بهره وری آب سورگوم علوفه ای در سه چین بررسی گردید. نتایج نشان داد، اثر سطوح مختلف و اثرات متقابل آن ها، بر عملکرد و بهره وری مصرف آب در سطح یک درصد معنی دار است. بیش ترین و کمترین عملکرد تازه در تیمار B۲S۱M۴ و B۲S۳M۱ (۵۲/۱۳۵ ،۵۲/۲۰ تن در هکتار) حاصل گردید. کمترین بهره وری آب علوفه تازه و خشک در تیمار B۲S۳M۳ با مقادیر ۵/۲ و ۹۱/۰ کیلوگرم بر متر مکعب بدست آمد. تیمار B۲S۱M۳ و B۲S۱M۲ بیشترین بهره وری آب تازه و خشک علوفه را به ترتیب ۵۴/۱۰ و ۴/۴ کیلوگرم بر متر مکعب را داشتند. در شرایط آبیاری با آب شور عملکرد و بهره وری علوفه تازه به مقدار بیوچار حساس است، به شکلی که در تامین ۱۰۰درصد نیازآبی با آب شور (۱۰dSm-۱)، افزودن ۱ و ۲ درصد موجب تغییر ۶/۲+ و ۷/۴-درصد در عملکرد و ۹/۱+ و ۲/۵-درصد در بهره وری مصرف آب علوفه تازه گردید.

کلیدواژه ها:

زه آب ، اهواز ، کم آبیاری ، رویکرد مدیریتی