شناسایی مشکلات و محدودیتهای فعالیت های نظام ترویج کشاورزی از دیدگاه کارشناسان ترویج کشاورزی(مطالعه موردی حوزه ستادی وزارت کشاورزی و مرکز استان قم)

ترویج در ایران با حدود ۶۰ سال سابقه فعالیت هنوز دارای برخی مشکلات و موانع است، به گفته پژوهشگران در طی این سالها ارایه خدمات به کشاورزان موفق و رضایتبخش نبوده است. با توجه به مشکلات موجود، شناسایی و بررسی همه جانبه این مسایل در جهت اصلاح وضع موجود امری ضروری و اجتنابناپذیر است. از این رو هدف پژوهش حاضر، شناسایی و اولویتبندی مشکلات نظام ترویج کشاورزی است. روش تحقیق از نوع پیمایشی بوده و نمونه آماری آن ۱۱۷ نفر از کارشناسان ترویج کشاورزی بودهاند که به روش نمونه گیری تصادفی طبقهای انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتهاند. ابزار گردآوری دادهها، پرسشنامهای بوده که پایایی و روایی محتوایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ (۹۲/.) و پانل متخصصان تایید شده است. نتایج تحقیق نشان داد که مهمترین مشکلات نظام ترویج کشاورزی به ترتیب اولویت، مشکلات مربوط به تحقیقات (منطبق نبودن تحقیقات با مشکلات و نیازهای روزمره کشاورزان)، مدیریت منابع انسانی(سطح پایین انگیزش و مسئولیتپذیری پرسنل ترویج)، اداری(تبعیض حقوقی کارکنان ترویج به نسبت سایر دستگاههای اداری)، توسعه منابع انسانی(عدم تطابق برنامههای درسی دانشکدههای کشاورزی با نیاز روز)، اجرایی(کمبود بودجه)، اجتماعی (مهاجرت جوانان تحصیلکرده روستایی به شهرها) و فیزیکی(پراکندگی مزارع) میباشد.