فلسفه هگل از نگاهی دیگر (با عنوان جدید امنای ژیکتیویسم)

هگل، شقاق یا دوگانگی را سرچشمه نیاز به فلسفه می ­دانست. او مکتب خود را با هدف غلبه بر این دوگانگی که چالش مهم نظام­ های فلسفی افلاطون، ارسطو، دکارت و کانت بود، بنیان گذاشت. غلبه بر این دوئالیسم، مستلزم انکار شیء فی نفسه کانتی به­عنوان مانع بزرگ این آرمان بود و لذا هگل با نفی آن، هم صورت و هم ماده شناخت را به حوزه ذهن منتقل کرد و با لحاظ اینکه هر دو آفریده ذهن ­اند، لازم می ­آید که سراسر کائنات به اندیشه تاویل گردد و این یعنی ایده آلیسم مطلق. در این نوشتار این مکتب را به­ جای ایده آلیسم مطلق امنای ژیکتیویسم (ذهن- عین­گرایی) نام گذاری کرده ­ایم؛ یعنی مکتبی که جهان و همه اشیاء آن را حاصل درهم ­تنیدگی ذهن و عین یا روح و جسم می­ داند. امنای ژیکتیویسم بودن این مکتب را می ­توان در تحلیل­های خاص هگل در کاربرد ویژه از اصطلاح سوژه - ابژه و از مبحث درهم ­تنیدگی متناهی و نامتناهی و نگرش خاص او به روح مطلق به­ عنوان سوژه تن یافته جستجو کرد.

کلیدواژه ها:

Dualism ، Absolute Idealsim ، Hegel ، Mind ، Omnijectivism ، دوئالیسم ، ایده آلیسم مطلق ، هگل ، ذهن ، امنای ژیکتیویسم