بررسی تاثیر آموزش شغلی با توانمند سازی وبهبود عملکرد نیروی انسانی

پس از سال ها تجربه، دنیا به این نتیجه رسیده است که اگر سازمانی بخواهد در اقتصاد و امور کاری خود پیشتاز باشد و در عرصه رقابت عقب نماند باید از نیروی انسانی متخصص، خلاق و باانگیزه بالا برخوردار باشد. منابع انسانی اساس ثروت واقعی یک سازمان را تشکیل می دهند. از دغدغه های مهم بنگاه های اقتصادی موفق جهان، گردآوری سرمایه انسانی فرهیخته و خردورزی است که قادر به ایجاد تحول در سازمانی که به آن متعلق هستند باشند.کاربرد اصطالح توانمندسازی در مدیریت، به دموکراسی اداری و دخیل نمودن کارکنان در تصمیم گیری های سازمانی تحت عناوین تیم سازی، مشارکت و مدیریت کیفیت جامع اطالق می گردد. تقریبا تا دو دهه قبل تعریف عملیاتی و واضحی برای توانمندسازی ارایه نشده بود. تا این که در سال ۱۹۸۸ ،کانگر و کاننگو۱ گامی بسیار اساسی در این زمینه برداشتند. به زعم آنها، برای تجزیه و تحلیل مفهوم توانمندسازی، ابتدا باید سیر تاریخی تعاریف توانمندسازی را بر اساس رویکردهای متفاوت مورد بررسی قرار داد. بهطور خالصه، رویکردهای توانمندسازی شامل رویکردهای ارتباطی۲ ،انگیزشی۳ و شناختی۴ است. در رویکرد ارتباطی توانمندسازی فرایندی است که طی آن مدیر قدرت خود را با زیردستانش تقسیم میکند، به عبارت دیگر، در این رویکرد توانمندسازی همان تفویض اختیار است(طبرسا و آهنگر، ۱۳۸۷) . هدف این تحقیق بررسی رابطه توانمندسازی منابع انسانی و عملکرد آن می باشد . برای انجام این کار از جامعه آماری ۱۶۴ نفری تعداد ۱۱۴نفر نمونه بر اساس جدول مورگان از کارکنان جامعه مشاوران برای تایید یا رد فرضیه های تحقیق و مولفه های تاثیر آموزش شغلی با توانمندی بر عملکرد مورد مطالعه و بررسی قرار گرفت. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته استفاده گردیده که از روایی محتوا و پایایی مناسب برخوردار می باشد. روش تحقیق از نوع توصیفی پیمایشی بوده که از طریق آن و تجزیه تحلیل داده ها آموزش شغلی، مورد تایید قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: آموزش شغلی ، توانمند سازی ، بهبود عملکرد ، تفویض اختیار