بررسی عنصر شخصیت در داستانهای براهنی با نگارگری دوره صفوی براساس دیدگاه رواشناختی کارل گوستاو یونگ

یکی از پرکاربردترین تحلیل هایی که بین محققین ادبی رواج یافته و بسیار کاربردی هست، تحلیل براساس نقد روان شناختی است. در نقد روان شناختی برای رسیدن به روان حاکم بر اثر ادبی از روانشناسان صاحب نظریه استفاده می شود. در پژوهش حاضر به نقد و بررسی روانشناسی برخی از آثار داستانی رضا براهنی ازجمله: «بعد از عروسی چه گذشت»، «آواز کشتگان» براساس نظریات روان پزشک سوئیسی، کارل گوستاو یونگ پرداخته ایم. از سوی دیگر، نگاره های دوره صفوی نیز از این نظر قابل نقد و بررسی است. روش گردآوری دادههای این پژوهش به صورت تحلیلی و به روش کتابخانه ای انجام گرفته و در اجرای آن از کتاب، مقاله، مجله، سایت های اینترنتی معتبر و فیش برداری استفاده شده است. به وضوح می توان کهن الگوهای آنیما و آنیموس، سایه، پرسونا (نقاب) و خود و همچنین مفاهیم خواب و رویا، ناخودآگاه و اضطراب را در آثار براهنی مشاهده کرد. با توجه به نتایج به دست آمده، مهم ترین و بیشترین کاربرد براهنی از نظریه های یونگ «پرسونا» یا همان «نقاب» است که حضور آن را می توان در تمامی رمان های موردتحقیق یافت. از دیگر کهن الگوهایی که بسامد زیادی در آثار براهنی دارد، کهن الگوی «سایه» است. تقریبا در اکثر رمان ها، رضا براهنی ناخودآگاه سایه را به یاری طلبیده است و به این روش توانسته شخصیت های رمانش را به خوبی جلوه دهد.اهداف پژوهش:واکاوی عنصر شخصیت در داستان های رضا براهنی با تکیه بر دیدگاه روانشناختی کارل گوستاو یونگ.بررسی و مطالعه دیدگاه های رواشناختی یونگ در نگاره های دوره صفوی.سوالات پژوهش:رضا براهنی در داستان های خود از کدام دیدگاه روشناختی یونگ استفاده کرده است؟کهن الگوها چه بازتابی در نگاره های دوره صفوی دارند؟

کلیدواژه ها:

داستان ، نقد روانشناختی ، رضا براهنی ، کارل گوستاویونگ ، نگارگری صفوی