بررسی قابلیت الکتروریسی هیالورونیکاسید برای استفاده به عنوان غشای ضدچسبندگی در تاندون

چسبندگی بعد از جراحی یک مشکل شایع و خطرناک است که می تواند پس از انواع جراحی ها رخ دهد. موانع فیزیکی برپایه پلیمرها در پیشگیری از ایجاد جسبندگی های پس از جراحی بسیار مورد توجه قرار گرفته اند. اینغشاها موجب کاهش اتصال بافت های آسیب دیده به بافت سالم اطراف شده و به طور موثری از تشکیل بافت های فیبری در بین اندام های طبیعی جلوگیری می کنند. غشاهای نانوالیافی به عنوان موانع ضدچسبندگی باعث کاهش نفوذ فیبروبلاست می شوند و در عین حال، اختلالی در انتقال مواد مغذی ایجاد نمی کنند. هیالورونیکاسید یک پلیمر زیست تخریب پذیر با پتانسیل بالا برای استفاده به عنوان غشای نانوالیافی است. به دلیل ماهیت آبدوست این پلیمر طبیعی و سطح ویسکوزیته بالای محلول های آن، تولید الیاف از هیالورونیک اسید چالش برانگیز است. در این پژوهش یک غشای ضدچسبندگی با ترکیبات مختلف هیالورونیک اسید و پلی وینیل الکل (به عنوان پلیمر حامل) (نسبت پلیوینیل الکل به هیالورونیک اسید ۱۰۰ به ۰ ، ۹۰ به ۱۰ ، ۸۰ به ۲۰ ، ۶۰ به ۴۰ ، ۵۰ به ۵۰ ، ۶۰ به ۴۰ و ۳۰ به ۷۰ ) الکتروریسی شد. به منظور ارزیابی گروه های عاملی و مورفولوژی نانوالیاف از آنالیز FTIR و SEM استفاده شد. تصاویر SEM نشان دهنده این است که نسبت ترکیب ۵۰ به ۵۰ پلی وینیل الکل به هیالورونیک اسید می تواند نانوالیاف یکنواخت و بدون دانه تسبیحی ایجاد کند که پتانسیل استفاده به عنوان یک غشای ضدچسبندگی امیدوارکننده را دارد.

کلیدواژه ها:

الکتروریسی ، غشای ضدچسبندگی ، هیالورونیکاسید ، غشای نانولیفی