ملاحظات روانشناسی محیطی در شکل گیری فضا مبتنی بر مفهوم خلوت در عصر دیجیتال

هدف در این مقاله مدلسازی مفهومی نظام های موثر در ایجاد خلوت و ویژگی های عصر دیجیتال است. معماری و روانشناسی با تعاملی کارا توانسته اند راهکارهای مناسبی برای تولید فضاهای کارا و متناسب با محیط و رفتار انسان در جهان واقعی ایجاد نمایند اما با بروز تحولات جدید در دنیای مجازی ، نیاز به تامین شاخص های اصلی روان شناسی محیطی از این منظر همچنین توجه به شکل گیری واژگان جدید در عرصه مجازی و نحوه تعلیق و تعامل آن با واژگانی که از گذشته در روان شناسی محیطی به وجود آمده بودند به عنوان یک ضرورت مطرح می شود. مفاهیم موجود در این زمینه عمدتا مبتنی بر تعریف فرد و گروه و همچنین نحوه تعامل آنها با یکدیگر و با محیط است. روش در این مقاله تحلیلی _ توصیفی و نوع آن کیفی است که از تلفیق مفاهیم به مدل سازی پرداخته شده است. چهار نظام اجتماعی ، شخصیتی ، محیطی و سایبری به عنوان ارکان اصلی دستیابی به راهکارهای مورد هدف شناسایی شدند و از تعامل دوتایی این نظام ها یعنی تعامل نظام اجتماعی _ نظام شخصیتی، تعامل نظام اجتماعی _ نظام محیطی، تعامل نظام اجتماعی _ نظام سایبری ، تعامل نظام شخصیتی_ نظام محیطی ، تعامل نظام شخصیتی _ نظام سایبری و تعامل نظام محیطی _ نظام سایبری به ارائه راه حل های عمومی برای طراحان پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

روان شناسی محیطی ، خلوت ، عصر دیجیتال ، مدلسازی مفهومی ، نظام سایبری