مقایسه اثر تمرینات هوازی تناوبی و تداومی به همراه تمرین مقاومتی دمی بر اپلین ۱۷ و سیستم رنین آنژیوتانسین در مردان مبتلا به نارسایی قلبی

مقدمه و هدف: تمرینات هوازی از مداخلات مبتنی بر بازتوانی قلبی در بیماری نارسایی قلبی است. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثر تمرینات هوازی تناوبی و تداومی به همراه تمرین مقاومتی دمی بر اپلین ۱۷ و سیستم رنین آنژیوتانسین در مردان مبتلا به نارسایی قلبی بود.مواد و روش ها: در تحقیق نیمه تجربی حاضر ۳۰ مرد مبتلا به نارسایی قلبی به صورت تصادفی به ۳ گروه تمرین هوازی تناوبی، تمرین هوازی تداومی وکنترل تقسیم شدند. مداخله تمرین شامل هشت هفته تمرینات هوازی فزاینده یا تناوبی در ۲ وهله ۱۰ دقیقه ای تریدمیل و ارگومتر با شدت ۸۵-۴۰ درصد ضربان قلب ذخیره و در ادامه تمرین مقاومتی دمی با شدت با ۷۰-۴۰ درصد S-index بود. هردو پروتکل تمرین ایزوکالریک بودند و فقط شیوه تمرینات هوازی در دو گروه متفاوت بود. از آزمون تحلیل کواریانس برای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد (۰۵/۰≥ P).یافته ها: پس از هشت هفته تمرین کاهش معنی داری در آنژیوتانسین I (۰۰۱/۰ > P) و افزایش معنی داری در سطوح آنژیوتانسین II (به ترتیب: ۰۱۹/۰ = P)؛ ۰۱۳/۰ = P) و آپلین ۱۷ (۰۰۱/۰ > P) در گروه های تمرین تداومی و تناوبی نسبت به گروه کنترل مشاهده شد. همچنین تفاوت معنی داری بین دو گروه تمرین تداومی و تناوبی مشاهده نشد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج می توان گفت که تمرینات ورزشی هوازی چه به صورت تداومی و چه به صورت تناوبی با افزایش اپلین اثرات مثبتی بر سیستم رنین آنژیوتانسین و در نتیجه بهبود عملکرد قلبی-عروقی در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی دارد.

کلیدواژه ها:

نارسایی قلبی ، تمرین هوازی تناوبی ، تمرین هوازی تداومی ، سیستم رنین آنژیوتانسین ، آپلین ۱۷