اثربخشی مدیریت بحران و اثرات آن بر کاهش بلایای طبیعی با رویکرد توسعه پایدار شهری

انسان همواره با بلایا و بحرانهای طبیعی و انسان ساخت روبه رو است . هر چند اجتناب از بحران ممکن نیست . اما با طراحی مناسب می توان از صدمات این بحرانها کم کرد. این امر، لزوم توجه ویژه به نحوه طراحی و پیادهسازی ساختارهای مدیریت بحران را نمایان می کند. بررسی آثار مخاطرات طبیعی بر سکونتگاه های انسانی ، بویژه شهرها از جمله مسائل مهم مورد توجه مدیران بحران و بدنبال آن، برنامه ریزان شهری است .اساس مقاله بر این بود در خصوص مدیریت بحران و میزان آسیب پذیری شهر در برخورد با بلایای طبیعی و همچنین با توجه به افزایش دانش بشر در توسعه پایدار شهری و رشد روز افزون تقاضای سکونت افراد در مناطق شهری ، لازم است برنامه ای مناسب جهت مقابله در هنگام مخاطرات طبیعی محتمل انجام گیرد. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و مبتنی بر روش توصیفی تحلیلی و رویکرد پژوهش ، کمی کیفی است . به منظور بررسی این موضوع، از مطالعات کتابخانه ای ، بررسی اسناد و متون معتبر علمی مرتبط ، استفاده شده است . در عصر جدید و در هزاره سوم بحرانهای طبیعی واقعیتی جدایی ناپذیر از زندگی انسان گردیده اند و به یکی از موضوعات مهمی که اکثر کلانشهرهای جهان با آن روبرو هستند، تبدیل شده است . با استفاده از رعایت اصول و قوانین شهرسازی و کاربرد آنها با موازین اصول مدیریت بحران تا حدودی می توان از اثرات بلایاس طبیعی و بحران های شهری کاست . مدیریت بحران فرایند برنامه ریزی و عملکرد می باشد که با مشاهده سیستماتیک بحران ها و تجزیه و تحلیل آن ها در جستجوی یافتن ابزاری برای کاهش اثرات بحران است .

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، توسعه پایدار شهری ، بلایای طبیعی ، آسیب پذیری